Άρα είμαστε εδώ στο Άγιο Όρος, πιο συγκεκριμένα σε αυτό το εκκλησάκι της Αναλήψεως, θα το δείτε πιο μετά που είχε χτιστεί το 2011. Ήρθαμε εδώ με τους Μαθητές γιατί μας είπαν ότι ήταν πρώτον ωραία η θέα, επειδή έχει και το ιερό στοιχείο μάς επιτρέπει να δούμε και τις άλλες Μονές, να δούμε βέβαια και τα όρια που καθορίζουν και χαρακτηρίζουν το όλο πλαίσιο. Και γιατί μας αγγίζει; Γιατί συχνά όταν μιλάμε για Άγιο Όρος δεν βλέπουμε την σχέση του με την θάλασσα, ξεχνάμε ότι είναι ένα πόδι μέσα στην θάλασσα, πολλοί δεν καταλαβαίνουν ότι ουσιαστικά λειτουργεί σαν κάστρο μέσα στην θάλασσα και για αυτό προστατεύεται και δεν είναι τυχαίο, άμα το δούμε πιο πολιορκητικά για να προστατέψουμε το ιερό, η κάθετη θάλασσα είναι μικρά Μετέωρα κι εδώ έχουμε οριζόντιο βουνό. Άρα ήταν μια δυσκολία για αυτούς που ήθελαν να τα πολιορκήσουν κι επειδή εμείς είμαστε και τώρα στην εκκλησία του Αγίου Στεφάνου που έχουμε μαρτυρίες από το 1020, σημαίνει ότι για να είσαι χιλιόχρονος σε αυτόν τον τομέα και τον θρησκευτικό και τον ιερό, πρέπει να έχεις σκεφτεί τις δομές, τις υποδομές και μια υπερδομή που θα σου επιτρέψει να αντέξεις τις επιθέσεις, να αντέξεις την βαρβαρότητα και να συνεχίζεις να διαδίδεις και να λειτουργήσεις ως φάρος που εκπέμπει φως επειδή άντεξες. Αυτός που αντέχει μπορεί να διδάξει στους άλλους. Αυτός που δεν αντέχει είναι νεκρός κι όχι μόνο δεν διδάσκει αλλά δεν διαδίδει. Εδώ λοιπόν έχουμε ένα ωραίο παράδειγμα με την έννοια της ώρας, γιατί είναι στην ώρα του, το οποίο εξελίχθηκε, απέκτησε πάχος χρόνου για να γίνει όμορφο και τώρα έχει βάθος χρόνου και μάς επιτρέπει μετά από μια χιλιετία να είμαστε εδώ ακόμα και μετά και να βλέπουμε ότι παρόλο που είχαμε και Τουρκοκρατία δεν ξεχάσαμε και συνεχίζουμε τον ρόλο μας, δηλαδή να πιστεύουμε στο παρελθόν και να φτιάχνουμε το μέλλον.