Και μέσα στην αδιαφορία των περισσότερων
ο ποταμός συνέχιζε να σέρνει
τον χορό των ψυχών
διότι ήξερε ότι η γαλήνη
που τους έδινε
τους επέτρεπε να ανακαλύψουν σιγά σιγά
την έννοια της αρμονίας.
Έτσι την ώρα που άλλοι
εξέταζαν μόνο τη διάρκεια και τη σημασία της ζωής
αυτός προστάτευε τις ψυχές
και δεν άφηνε καμιά πίσω.
Διότι αν ο θάνατος ήταν η αρχή
η ζωή δεν ήταν το τέλος
και η ψυχή αποτελούσε τη συνέχεια
που έπρεπε να ζήσει
μέσα στην Ανθρωπότητα
για να εξελιχθεί και αυτή
δίχως να φοβάται
τη λήθη της βαρβαρότητας
αφού υπήρχε η Διδασκαλία
του ποταμού
που άγγιζε κάθε ψυχή
για να μάθει ότι δεν ήταν μόνη
αλλά μαζί με άλλες ζούσε
τη μοναδικότητα της πολλαπλότητας.