Μετά την γέφυρα
έβλεπαν την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου
όλο και πιο ψηλή.
Δεν ήταν μεγάλη η βάση της.
Δεν ήταν για πολλούς.
Αλλά αυτοί που έμπαιναν να προσκυνήσουν
είχαν την βαθύτητα του ύψους.
Ήταν για τις ψυχές κι όχι μόνο για τους ανθρώπους.
Απ’ έξω φαινόταν πόσο αφοσιωμένη ήταν
και κάθε της σημείο έδειχνε του γαλάζιο ουρανό.
Έκαναν το γύρο της
για να βρεθούν από την άλλη πλευρά
εκείνης της εισόδου.
Αλλά στο ενδιάμεσο, έβλεπαν και τις βάρκες
που ανέβαιναν.
Είχαν τη φορά του αντίθετου
αλλά χρησιμοποιούσαν τον ποταμό
ως κυρίαρχο μέσον
για μια μορφή πολυκυκλικότητας
όλα άλλαξαν και πήρε ένα άλλο νόημα
στην είσοδο της εκκλησίας.