Δεν ξεχνάμε τις αιωνόβιες γενοκτονίες και δεν φοβόμαστε να κατηγορήσουμε όχι μόνο αυτούς που τις διέπραξαν αλλά και αυτούς που διαπράττουν γενοκτονία μνήμης με την άρνηση της αναγνώρισης της γενοκτονίας. Διότι ο αγώνας συνεχίζεται ακόμα μετά το έγκλημα. Νόμιζαν οι γενοκτόνοι και οι συνεργάτες τους ότι οι Δίκαιοι και οι Αθώοι θα ξεχνούσαν όμως έκαναν λάθος γιατί χάρη στον Lemkin και στον όρο γενοκτονία που ανήκει στην Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών από το 1948, αυτό το έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας δεν διαγράφεται, δεν παραγράφεται και κατά συνέπεια ο ένοχος συνεχίζει να διώκεται ακόμα και τώρα. Οι αιωνόβιες γενοκτονίες είναι η απόδειξη ότι η συλλογική μνήμη ξεπερνά τον αιώνα κι ότι ο γενοκτόνος έχει ενάντιά του τον Χρόνο που πάντα βοηθάει τα θύματα και τη μνήμη τους σε αυτά τα βάρβαρα θέματα. Σιγά σιγά καταλαβαίνουν ότι διαπράττουν μια γενοκτονία, ότι έχουν κόστος, νομικό, πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό. Και βέβαια το τελευταίο είναι το χειρότερο για αυτόν τουλάχιστον προς το παρόν γιατί στη συνέχεια υπάρχει και η επιστροφή των εδαφών που κατασχέθηκαν στη φάση της γενοκτονίας και μετά. Με άλλα λόγια το Δίκαιο που επινόησε ο Lemkin επιτρέπει την αποκατάσταση ακόμα και μιας μη αναστρέψιμης πράξης που πληγώνει την Ανθρωπότητα.