Ανάμεσα σε όλα αυτά τα παράξενα εκθέματα
ήταν κι ένας πίνακας σύμβολο
που τους άγγιξε πιο βαθιά.
Διότι ήταν μια προσπάθεια
εκείνης της εποχής
για να υπάρξει μια συμφιλίωση
έτσι ακόμα κι αν ήταν ατσούμπαλη
ήταν μια απόδειξη ανθρωπιάς
σε μια περιοχή κατεστραμμένη
από τη λευκή βαρβαρότητα
μιας αυτοκρατορίας
που δεν υπολόγιζε τις ζωές
όταν ήθελε να ελέγχει μια χώρα.
Ο πίνακας έλεγε με απλό τρόπο
ότι οι άνθρωποι
ακόμα και οι διαφορετικοί
ήταν συνάνθρωποι
και ότι όλοι ήταν της Ανθρωπότητας.
Τότε δεν υπήρχαν βέβαια
τα Δικαιώματα των Αυτόχθονων Λαών
αφού θα είχαν νόημα μόνο
μετά από έναν αιώνα.
Αλλά δεν θα ξεχνούσαν την προσπάθεια.