Η Αλβανία υπέγραψε τη Σύμβαση Πλαίσιο για την Προστασία των Εθνικών Μειονοτήτων του Συμβουλίου της Ευρώπης στις 29/06/1995, την κύρωσε στις 28/09/1999 και την εφάρμοσε την 01/01/2000. Η Ελλάδα απλώς την υπέγραψε στις 22/09/1997 αλλά δεν την κύρωσε. Αυτή η διαφορά αποτελεί ήδη μία δυσκολία όταν κάποιος θέλει να διεκδικήσει δικαιώματα εντός άλλης χώρας. Αυτό σημαίνει επίσης ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει σε διμερές επίπεδο αλλά πρέπει να ενισχυθεί μέσω της υποδομής του Συμβουλίου της Ευρώπης. Βλέπουμε έτσι αναλογίες και με τα Δικαιώματα των Αυτόχθονων Λαών, αναγνωρισμένα από το 2007 από τα Ηνωμένα Έθνη αφού η υπερδομή είναι απαραίτητη. Υπάρχει όμως μία διαφορά. Τη Σύμβαση Πλαίσιο την έχουν κυρώσει 39 χώρες, ενώ τη Διακήρυξη την υπερψήφισαν 143 χώρες εξαρχής. Επίσης και οι δύο χώρες είναι στο ίδιο πλαίσιο σε σχέση με τα Δικαιώματα των Αυτόχθονων Λαών. Με άλλα λόγια η αλληλοεπίδραση είναι πιο φυσιολογική και εφικτή. Δίνει ταυτόχρονα  και μία άλλη δυνατότητα σε ένα κράτος έθνος ειδικά όταν δεν υπάρχει το ανάλογο. Με αυτά τα εργαλεία βλέπουμε ότι η Διακήρυξη έρχεται να ενισχύσει τη Σύμβαση, αλλά και να ενεργοποιήσουμε πέρα από το Συμβούλιο της Ευρώπης και τα Ηνωμένα Έθνη για να προστατέψουμε ακόμα πιο αποτελεσματικά τα δικαιώματα των αθώων μέσω των Δίκαιων ενάντια στη βαρβαρότητα.