Όταν χρησιμοποιούμε την έννοια του Ελληνισμού θεωρούμε ότι έχει άμεση σχέση με την Αρχαιότητα αλλά ξεχνούμε ότι η εκδοχή που ανήκει στο λεξιλόγιό μας ανήκει στον δέκατο ένατο αιώνα. Αλλά ακόμα και σε αυτό το σημείο, υπολογίζουμε ότι είναι η συνέχεια της έννοιας της Μεγάλης Ιδέας χωρίς να λειτουργεί αυτή η ορολογία. Πρέπει όμως να συνεχίσουμε την ανάλυση για να βρεθούμε πιο βαθιά από τον ορισμό του Παπαρρηγόπουλου που παραμένει γραμμικός και ουσιαστικά αποτελεί μόνο μία μεταφορά δομής που θα οδηγούσε εύκολα σε μία φυλετική διάκριση ή πιο απλά μία μορφή έντεχνου ρατσισμού. Η αλήθεια  είναι ότι ακολουθούμε την ιδέα που επινόησε ο Δραγούμης που είναι  βέβαια πιο αφαιρετική αφού δεν βασίζεται πάνω στη γλώσσα, στη θρησκεία και τη φυλή, πράγμα το οποίο επιτρέπει την αποφυγή του ρατσισμού και ξεπερνά την έννοια του κράτους – έθνους που θα τον περιόριζε στο χώρο της Ελλάδας. Έχει επίσης μία άλλη ακόμα πιο σημαντική ιδιότητα αυτός ο ορισμός του Δραγούμη αφού εξηγεί γιατί θεωρούμε τον Ελληνισμό ως δώρο του Χρόνου στην Ανθρωπότητα, διότι είναι στο πλαίσιο της προσφοράς μέσω της εξωστρέφειας και της καινοτομίας.