Στο πλαίσιο των γνωστικών ερευνών, θα μπορούσε κάποιος να αποδείξει ότι μια ομάδα είναι πιο ισχυρή από μια ενότητα.
Η δύναμή της δεν προέρχεται μόνο από την ισχύ των συστατικών της, αλλά πάνω απ ‘όλα, από το αποτέλεσμα της συνέργιας της δομής της, η οποία στηρίζεται σε σχέσεις και ιδιαιτερότητες. Τα στοιχεία της ομάδας που δικαίως θεωρούνται ως βασικά, είναι φυσιολογικό να αναρωτιέται κανείς σχετικά με το νοημά τους που είναι ανταποδοτικό στην ομάδα, όταν τα στοιχεία αυτά καθαυτά αποτελούν επίσης ομάδες. Έτσι, μπορούμε φυσικά να τείνουμε προς συνεργάσιμα συστήματα που σχεδόν λειτουργούν με μετα-κανόνες, όπως οι κανόνες μιας ομάδας, και όπως αυτοί αναπτύχθηκαν στη θεωρία των παιγνίων.
Αν και είναι μια γενίκευση, η δομή είναι προστατευμένη. Με άλλα λόγια, όλα λειτουργούν ενδογενώς, ακόμη και αν αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί με διάφορους τρόπους.
Ωστόσο, αν αντιμεταθέσουμε τα νοητικά σχήματα της θεωρίας των μοντέλων Grothendieck σε ένα μετα-ευρετικό πλαίσιο, όπως κάναμε σε προηγούμενο άρθρο, τότε, είναι δυνατόν να εξετάσουμε και την εξωτερική δράση.
Είναι ακριβώς μέσω αυτής της έννοιας που θέλουμε να ερμηνευθεί η στρατηγική συμμαχία εφόσον παρουσιάζονται τα κύρια χαρακτηριστικά της.
Μια στρατηγική συμμαχία αυτοπροσδιορίζεται ως μια συμφωνία μεταξύ δύο ή περισσοτέρων εταίρων, άμεσους ή μη αντιπάλους, προκειμένου να διατηρήσουν ή να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα των συμβαλλομένων μερών.
Τα αναμενόμενα πλεονεκτήματα από μια στρατηγική συμμαχία είναι πολλά. Πρώτον, υπάρχει ο επιμερισμός των δαπανών έρευνας και ανάπτυξης, στη συνέχεια, μια ταχύτερη πρόσβαση στην παγκοσμιοποίηση και εν τέλει, μια ευελιξία και μια αδιαμφισβήτητη αυτονομία. Όσον αφορά τις μορφές της, αυτές διαφέρουν τόσο, όσο και τα κίνητρα των εταίρων. Μπορεί να είναι μια συμμαχία γύρω από ένα κοινό προϊόν, ή μια συμμαχία για ένα στοιχείο, ή για ένα ημι-προϊόν? αλλά επίσης, μέσες άκρες, μια συμμαχία που βασίζεται στην ανταλλαγή.
Η συμβολή της σχετικής συμμαχίας είναι η εξωτερική δράση.
Μάλιστα, σε όλες τις άλλες περιπτώσεις είναι δυνατόν να οριστεί ένας θεωρητικός ισομορφισμός με τις έννοιες της απορρόφησης, της απόκτησης ή της σύντηξης.
Με άλλα λόγια, το σύστημα είναι συνεργάσιμο και αλλάζει μόνο εσωτερικά, ακόμη και όταν είναι παγκόσμιο. Όταν, με την εξωτερική δράση, έστω και αν είναι παγκόσμια μόνο ως αποτέλεσμα, η δομή αλλάζει μη αλλάζοντας ριζικά τα συστατικά της. Μπορεί επίσης να έχει μια ολιστική μορφή, όπως την αντιμετατιθέμενη ιδέα του Grothendieck με δομικές τροποποιήσεις δυσδιάκριτες σε τοπικό επίπεδο.
Το βασικό σημείο για την ύπαρξη αυτής της συνεισφοράς μιας στρατηγικής συμμαχίας, είναι η συνειδητοποίηση της πρακτικής, ή ακόμη και της θεωρητικής αδυναμίας, για καθένα από τα συστατικά της (όπως πχ, οι εταίροι της συμμαχίας) για την επίτευξη ενός δεδομένου στόχου. Όμως, παρά την ουτοπική της διάσταση, μέσω αυτής της προσέγγισης της εξωτερικής δράσης, γίνεται ένας καταλύτης από στρατηγικής απόψεως. Δεν προσεγγίζεται με έναν άμεσο τρόπο, αλλά με διάφορους έμμεσους τρόπους, όπως το πολυτοπικό δίκτυο. Από δομικής άποψης, έχουμε ένα εξωτερικό στοιχείο το οποίο δεν εξαρτάται από ένα ειδικό στοιχείο της αρχικής δομής, αλλά εξαρτάται ολιστικά από όλα τα συστατικά της. Χωρίς τη στρατηγική συμμαχία, δεν θα μπορούσε να υπάρξει και να δημιουργήσει μία από τις αναδυόμενες υπερ-δομές με την ύπαρξή της.
Επομένως, η στρατηγική συμμαχία επιτρέπει όχι μόνο την πρακτική επίτευξη μιας απίθανης θεωρητικής, αλλά πάνω απ ‘όλα, χάρη στην εξωτερική της δράση, αντιπροσωπεύει τη δυνατότητα να καθορίσει ένα a priori ουτοπικό στόχο ως καταλύτης μιας πραγματικής μεταμόρφωσης. Έτσι, αντιπροσωπεύει μια ριζική δημιουργία.