Ιωάννα: Ξέρεις τι σκέφτηκα;

Ανδρέας: Όχι, πες μου.

Ιωάννα: Ότι οι ζωές μας είναι κατεχόμενες. Μπορεί να ζούμε στις ελεύθερες περιοχές αλλά με το στίγμα της κατοχής.

Ανδρέας: Ξέχασες ότι είπε ότι θα απελευθερωθούμε;

Ιωάννα: Δεν το ξεχνώ. Αλλά δεν καταλαβαίνω πώς. Τι να σκέφτεται άραγε;

Ανδρέας: Βήμα βήμα κατανοούμε τι επινοεί. Αυτό δεν το χαίρεσαι;

Ιωάννα: Βέβαια! Αλλά ταυτόχρονα αναρωτιέμαι πόσο μόνος είναι μέσα στο μέλλον.

Ανδρέας: Ζει ήδη εκεί… Και μας περιμένει.

Ιωάννα: Ναι, αλλά είδες πόσο αργούμε.

Ανδρέας: Ζει αιώνες με αυτόν τον τρόπο, τα χρόνια αναμονής δεν τον φοβίζουν.

Ιωάννα: Εμένα φοβίζουν γιατί βλέπω πως πρέπει να είναι χρόνια ετοιμότητας.

Ανδρέας: Αυτό δεν κάνουμε σιγά σιγά.

Ιωάννα: Τόσες επιφυλάξεις και τελικά χωρίς νόημα. Όλα γίνονται όπως τα λέει.

Ανδρέας: Επειδή τα λέει, γίνονται.

Ιωάννα: Αυτό δεν το είχα σκεφτεί. Τι παράξενη ιδέα!

Ανδρέας: Αυτό δεν ζούμε συνεχώς;

Ιωάννα: Ζούμε μέσα στο όραμά του.

Ανδρέας: Το όραμά του έγινε η ζωή μας.

Ιωάννα: Αυτό θέλω, αγάπη μου.