Ένα από τα πιο ισχυρά εργαλεία που διαθέτει η Ελλάδα είναι η Συνθήκη Ειρήνης Παρισίων του 1947,  διότι είναι αυτή που εξασφαλίζει μία διεθνή αναγνώριση de jure της ελληνικότητας των νησιών που αποτελούν τα Δωδεκάνησα. Διότι αυτή η Συνθήκη Ειρήνης είναι το ανάλογο της Συνθήκης Ειρήνης Βερσαλλιών του 1919 σε επίπεδο διεθνούς αναγνώρισης. Και βέβαια το πιο σημαντικό για μας είναι ότι η Συνθήκη Παρισίων υπερκαλύπτει τη Συνθήκη Λωζάννης  όσον αφορά στα Δωδεκάνησα.  Έτσι κάθε φορά που υπάρχει μια ερώτηση για αυτά τα νησιά πρέπει να απαντούμε ορθολογικά και στρατηγικά ότι ανήκουν στη Συνθήκη Ειρήνης Παρισίων του 1947. Αυτή η απάντηση είναι επίσης πολύτιμη και για την οριοθέτηση της ΑΟΖ τόσο με την Κύπρο όσο και με την Αίγυπτο αφού επί της ουσίας γίνεται χάρη στα Δωδεκάνησα και ειδικά στο σύμπλεγμα Καστελλορίζου που αποτελείται από 14 νησιά και ακόμα πιο ειδικά χάρη στο νησί Στρογγύλη που βρίσκεται νοτιοανατολικά της Μεγίστης και μας επιτρέπει να έχουμε ζώνη επαφής μεταξύ των ΑΟΖ της Ελλάδας και της Κύπρου. Άλλωστε χάρη στα Δωδεκάνησα υπάρχει και το τριπλό σημείο επαφής μεταξύ των ΑΟΖ   της Αιγύπτου, της Ελλάδας και της Κύπρου. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι αντί να κάνουμε ελαχιστοποίηση κινήσεων μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας επειδή μας ενοχλεί η υποτιθέμενη σχέση της με τη Λιβύη, να προχωρήσουμε με το θέμα της οριοθέτησης με την Αίγυπτο και με την Κύπρο με τη χρήση της μέσης γραμμής και στη συνέχεια να αρχίσουμε τις διαπραγματεύσεις με τη Λιβύη που έχει οριοθετήσει την υφαλοκρηπίδα της με την Μάλτα το 1986 και με την Τυνησία το 1988 και επίσης θεσπίσει την ΑΟΖ το 2009. Διότι πρέπει να λειτουργήσουμε εποικοδομητικά και όχι μόνο αντιδραστικά ανάλογα με τις πρωτοβουλίες των άλλων.

Declaration of the Exclusive Economic Zone