47093 - Πρόλογος στο “Homo Fantasticus”

Ν. Λυγερός

Νομίζω ότι είναι ο κατάλληλος χώρος για να μιλήσουμε και για τον Γιώργο και το νέο βιβλίο, διότι έχει στοιχεία διαχρονικά. Είμαστε στο Κούριο, είμαστε σ’ ένα χώρο αρχαίο, με μετεξέλιξη βέβαια, έχει ένα διαχρονικό στοιχείο, μάς δείχνει και τη διαφορά του ύφους με τη μόδα, δεν προσπαθεί να είναι επίκαιρο, είναι πάντοτε του Χρόνου κι από τη στιγμή που υπάρχει ο Χρόνος εδώ, πρέπει ν’ αναρωτιόμαστε ποιος είναι ο ρόλος του ανθρώπου. Ένα βιβλίο που το κάνει αυτό, πρέπει να σκέφτεται πώς λειτουργεί το πλαίσιο της Ανθρωπότητας, έτσι ώστε να ξέρουμε ότι αν η Ανθρωπότητα υπάρχει ως οντότητα διαχρονική, πολυκυκλική, πώς εμείς ζούμε μέσα σ’ αυτήν, πώς αντιστεκόμαστε στη βαρβαρότητα και πώς το κάνουμε μ’ ένα απλό ύφος, όχι απλοϊκό, όπως είναι ένα αρχαίο θέατρο. Δηλαδή να έχουμε ακριβώς τα ίδια καθίσματα εδώ και αιώνες, να μην πω χιλιετίες, να έχουμε την ορχήστρα, να έχουμε ανθρώπους που έρχονται να το επισκεφτούν, να το ζουν, βέβαια το θέμα της θέας με τη θάλασσα, όπου βλέπουμε και το ελληνικό στοιχείο, απλά πράγματα, δηλαδή πέτρα, θάλασσα, ουρανό και πώς αυτός ο χώρος μπορεί να μετατρέψει τον θόρυβο της κοινωνίας σε ήχο της Ανθρωπότητας. Δηλαδή είναι σαν να είναι ένα μουσικό όργανο, που μόνο μερικοί το ακούν, λόγω του θεάτρου, λόγω της ερμηνείας, λόγω της θεατρικότητας, χωρίς υποκρισία, δηλαδή ξέρουμε από την αρχή ότι δεν υπάρχει μάσκα. Και αυτό που βλέπουμε και στο βιβλίο του μαθητή είναι ότι δεν προσπαθεί να βάλει κάποια μάσκα, λέει απλώς τι είναι, το παρουσιάζει με ένα τρόπο απλό, φράσεις λιτές, αναφορές ξεκάθαρες, οι οποίες επιτρέπουν στον αναγνώστη να το διαβάσει γραμμικά αρχικά, καλύτερα στη συνέχεια  πολυκυκλικά και να καταλάβει ότι απευθύνεται πραγματικά με ειλικρίνεια ο συγγραφέας στον συνάνθρωπο, όχι μόνο στον αναγνώστη, γιατί θεωρεί ότι δεν έχει νόημα η γραφή χωρίς τον άλλον. Άρα έχουμε ένα βιβλίο από έναν άλλον άλλον, ο οποίος ακολουθεί σωστά τη Διδασκαλία και εντάσσεται μέσα στο πλαίσιο της Ανθρωπότητας, γιατί έχει καταλάβει τα όρια της κοινωνίας, έχει καταλάβει ότι δεν μπορείς να είσαι άνθρωπος παραμένοντας στην κοινωνία και πρέπει να είσαι εξωπραγματικός και τελικά φανταστικός για να μπορείς να μιλήσεις για το μέλλον, προερχόμενος βέβαια από την ιστορία του παρελθόντος. Κι αυτό το βαθύ παρελθόν σου επιτρέπει να παράγεις ένα μέλλον που να μην είναι προσωρινό, να έχει μία διάρκεια, ένα πάχος, κάτι που μπορεί να μην το θέλει κάποιος που ασχολείται με τον απλοϊκό ρουχισμό, αλλά κάποιος που ασχολείται με το γυμνό, παραμένει το φυσικό μας δέρμα, το θεϊκό μας στοιχείο, τότε αυτός θα θεωρήσει ότι ένα βιβλίο τέτοιο είναι όπως το θέατρο, δηλαδή μια ανοικτή δομή που επιτρέπει σε όλους να παίξουν το ρόλο τους, είναι μία προσφορά. Αλλά μετά εξαρτάται από τους ηθοποιούς, από τον σκηνοθέτη, από τον συγγραφέα το τι θα παίξουν. Άρα είναι μόνο προσφορά και πάνω κάτω το ίδιο το θέατρο εδώ, όπως και το βιβλίο, όταν ακολουθούν τη Διδασκαλία, είναι ότι ο αναγνώστης μπορεί να πάρει ό,τι θέλει από το έργο. Και εξαρτάται από αυτόν τι θα παράγει στη συνέχεια για να το διαδώσει. Αυτό ήθελα να πω και καλή συνέχεια στο Γιώργο.