Η γενοκτονία της μνήμης είναι μία ιδιαίτερη γενοκτονία αφού στην ουσία ακολουθεί μία συμβατική για να ολοκληρωθεί η διαδικασία σβησίματος ακόμα και του ίδιου του εγκλήματος της βαρβαρότητας με ένα άλλο πιο έντεχνο. Δηλαδή με τη χρήση της απώλειας μνήμης, η γενοκτονία της μνήμης καταφέρνει θεωρητικά να σβήσει το έγκλημα επειδή κανείς πια δεν θα το θυμάται. Ένα τέτοιο αποτέλεσμα επιδιώκουν όλες οι γενοκτονίες τέτοιου τύπου και μάλιστα σχεδόν το πέτυχε η Γερμανία με τη γενοκτονία της Ναμίμπιας, δηλαδή των Νάμα και Χερέρο, που έγινε μεταξύ του 1904 και 1908, ενώ μιλούμε για αυτή μόνο μετά το 1985. Έτσι ένας από τους ρόλους της αναβαθμισμένης ιστορίας είναι να αντιμετωπίσει αυτές τις απόπειρες. Δεν ασκεί όμως μία μετωπική προσέγγιση πάνω στο θέμα αλλά κάνει μία πλάγια επίθεση μέσω της βαθιάς ιστορίας.