– Λοιπόν, θα το γράψεις αυτό το κείμενο!

– Αστειεύεσαι!

– Όχι, μιλώ σοβαρά.

– Αν είναι δυνατόν.

– Πώς κάνεις έτσι;

– Γιατί αστείο ήταν;

– Όχι, βέβαια! Σιγά το πράγμα!

– Καλά, καλά!

– Πάντα πρέπει να σε ικετεύω.

– Είναι ο δικός μου τρόπος να γίνω θεός.

– Άντε πάλι! Τι θα κάνω με σένα;

– Ένα αστείο μόνο.

– Ωραία, λοιπόν! Ξέρεις για το σκάκι;

– Τι πρέπει να ξέρω;

– Την ιστορία του τρελού.

– Ποιανού;

– Του αξιωματικού, αν θέλεις.

– Και τι έκανε;

– Νόμιζε ότι ήταν βασιλιάς…

– Και δεν ήταν;

– Όχι.

– Ποιος ήταν ο βασιλιάς;

– Ο ακίνητος!

– Ο ακίνητος;

– Ναι.

– Μα, ποιο είναι το αστείο;

– Τρελάθηκε όταν το έμαθε.

– Και τώρα πρέπει να γελάσω;

– Δεν θα ’πρεπε;

– Με τι πρέπει να γελάσω;

– Με το αστείο!

– Μα δεν το κατάλαβα!

– Ποιος είπε ότι ήταν κατανοητό;

– Δηλαδή είναι παράλογο αστείο.

– Διάβασες τον Ionesco;

– Για να χάσω τα μαλλιά μου;

– Γιατί τραγουδάς;

– Με δουλεύεις;

– Όχι!

– Ε, τότε;

– Τι θέλεις να κάνω;

– Να μου εξηγήσεις.

– Τι πράγμα;

– Το αστείο.

– Ε, τώρα τι να σου πω;

– Την αλήθεια!

– Ας πούμε ότι είσαι πιόνι…

– Γιατί να είμαι πάντα θύμα;

– Τι άλλο να είσαι;

– Αυτός που καταλαβαίνει.

– Αυτό κι αν είναι αστείο!

– Είσαι ανυπόφορος!

– Ας είσαι πύργος τότε!

– Μα, δεν διάβασα Kafka.