Στις ιστορικές στιγμές καταλαβαίνουμε πόσο χρήσιμος είναι ο χρόνος που κυλά. Φαίνεται όντως να είναι ανεξάρτητος από εμάς, όμως εμείς ζούμε μέσα του. Κάθε κίνησή μας ανήκει στον χρόνο και αυτός ο χρόνος είναι μαζί μας όπως το βλέπουμε τώρα και για την Κύπρο με την υπογραφή στην Αθήνα. Η πολιτική της πραγματικότητας που εκβίαζε την πραγματικότητα της πολιτικής αναγκαστικά πρέπει να δεχτεί στο πλαίσιό της ένα κομμάτι της κυπριακής φαντασίας, τον πόθο του κυπριακού λαού. Στην πραγματικότητα όμως, βήμα προς βήμα, είναι η πραγματικότητα που γίνεται φαντασία.

Όταν πριν από δεκαετίες, οι πρωτοπόροι της ένταξης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση θεωρούσαν ότι ήταν ένα βήμα προς τη λύση του Κυπριακού, ποιος τους πίστευε; Όταν πριν από μήνες, μερικοί αντιστάθηκαν στο σχέδιο που προτάθηκε από Aγγλοαμερικανούς αξιωματούχους, και πάλεψαν για μια ευρωπαϊκή λύση, ποιος τους πίστεψε; Και στις δύο ερωτήσεις η απάντηση είναι: ελάχιστοι. Αυτό όμως δεν έχει σημασία από μόνο του. Η ουσία είναι ότι ακόμα και σ’ ένα δημοκρατικό μαζικό σύστημα, η μειοψηφία μπορεί να κατορθώσει σημαντικά πράγματα. Και η επίτευξη στόχων που οι περισσότεροι θεωρούσαν ουτοπικούς διαμορφώνοντας το δημοκρατικό πλαίσιο, γίνεται αποδεχτή από τη μάζα ως φυσιολογική εξέλιξη. Αυτό αποδεικνύει την ανάγκη της ύπαρξης μιας αντίστασης στα συμβατικά δεδομένα. Η συνειδητοποίηση αυτής της ανάγκης και των επιτευγμάτων της, δίνει μια μεγαλύτερη χαρά στους ανθρώπους που θυσίασαν από τον καθημερινό τους χρόνο για να προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον στην πατρίδα τους και στα παιδιά τους.

Η αλλαγή που θα προσφέρει η Ευρώπη, όχι μόνο στη διαδικασία της επίλυσης του κυπριακού αλλά και πιο γενικά στην Κύπρο, δεν είναι ούτε συμβατική ούτε θεωρητική. Η δυναμική της Ευρώπης, που υπάρχει θέλουν δεν θέλουν οι ευρωσκεπτικοί, θα προσφέρει ένα καινούργιο και θετικό πεδίο διαπραγματεύσεων διότι ακολουθεί όλα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Με την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ξεχνούμε τίποτα από τις διπλωματικές μάχες που έδωσαν οι αντιπρόσωποί μας και οι μη κυβερνητικές οργανώσεις. Και τώρα, μετά από όλες αυτές τις μάχες πρέπει να κρατήσουμε τις θέσεις μας. Διότι ακόμα κι αν έγιναν ισχυρότερες, δεν είναι οριστικές. Τα πλεονεκτήματα μιας στρατηγικής θέσης, παραμένουν πλεονεκτήματα μόνο και μόνο αν η δική μας πλευρά τα εκμεταλλευτεί.

Άσχετα αν υπήρχε ή υπάρχει ακόμα μια μιντιολογική προπαγάνδα όσον αφορά στη διχοτόμηση με την ένταξη, η πραγματικότητα είναι ότι όλη η Κύπρος εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τώρα πια όλη η Κύπρος και όλος ο λαός της, και ο ελληνοκυπριακός και ο τουρκοκυπριακός, όχι μόνο ανήκει στην Ευρώπη μα είναι Ευρώπη. Κι αν δεν υπάρχει ακόμα ευρωπαϊκό κεκτημένο σε όλο το νησί, δεν έχει μεγάλη σημασία διότι θα είναι ένα μέσο πίεσης. Διότι τώρα όλη η γη της Κύπρου είναι Ευρώπη, κι όλοι οι πολίτες της είναι Ευρωπαίοι. Άρα το κατοχικό καθεστώς είναι απλώς ένα σύστημα δίχως γεωπολιτικό υπόβαθρο. Κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει έναν Τουρκοκύπριο να έχει μια ευρωπαϊκή ταυτότητα και μάλιστα πρέπει εμείς να τον βοηθήσουμε να την πάρει. Αντιμέτωπος του κατοχικού συστήματος δεν είναι πια μόνο η ελληνοκυπριακή πλευρά αλλά και η τουρκοκυπριακή πλευρά διότι τώρα το κατοχικό καθεστώς δεν μπορεί να πει ότι την αντιπροσωπεύει εφόσον είμαστε όλοι Ευρωπαίοι. Δεν υπάρχει πια καμιά δικαιολογία για τον εισβολέα διότι η Ευρώπη ως πολιτική οντότητα είναι ελεύθερη και ειρηνική. Οι Κύπριοι Ευρωπαίοι δεν έχουν ανάγκη από την προστασία του εισβολέα και το θέμα των εγγυητριών δυνάμεων καταρρέει από μόνο του.

Στη στρατηγική, η καλύτερη κίνηση είναι η χειρότερη για τον αντίπαλο κι όχι μόνο η καλύτερη σ’ ένα μονόπλευρο πλαίσιο. Άρα η χαρά μας πρέπει να είναι διπλή διότι πετύχαμε έναν στόχο δίχως στρατιωτική επέμβαση. Κι αν κερδίσαμε είναι γιατί δεν δώσαμε μάχη, και στη στρατηγική δεν υπάρχει μεγαλύτερη νίκη εφόσον η πραγματικότητα του αντιπάλου γίνεται η φαντασία μας.