Εκείνες τις νυχτερινές νότες

μιας πονεμένης Ρωσίας

που ζούσε ακόμα το έργο

του Достое́вский

και δεν είχε πεθάνει

στη βαρβαρότητα του ατσαλιού

που έκοβε κάθε στάχυ,

τις θυμάσαι;