Μέσω της Ανατολικής Μεσογείου και των ανακαλύψεων κοιτασμάτων φυσικού αερίου, η ενεργειακή σκακιέρα έχει αναβαθμίσει την στρατηγική. Διότι τώρα οι χώρες που βρίσκονται στην περιοχή ξέρουν ότι έχουν να παίξουν ένα ρόλο πιο σημαντικό πλέον. Αυτό σημαίνει ότι οι χώρες που δεν έχουν άμεση ή έμμεση πρόσβαση στην περιοχή δεν θα μπορούν να επηρεάσουν όπως παλιά τα δεδομένα της Ανατολικής Μεσογείου. Έτσι έχουμε ταυτόχρονα την αναβάθμιση της Ελλάδας, της Κύπρου, της Αιγύπτου, του Ισραήλ επειδή είναι άμεσοι παίκτες αλλά και της Αμερικής, της Γαλλίας και της Ιταλίας ως έμμεσοι παίκτες. Ενώ η Τουρκία αλλά και η Γερμανία έχουν ένα πολύ περιορισμένο ρόλο αφού έχουν ελάχιστους ελιγμούς να κάνουν. Σε αυτό το πλαίσιο η δυναμική της Λιβύης έρχεται να ενισχύσει τους ενεργούς παίκτες. Και γι’ αυτό η πρωτοβουλία της Ελλάδας σε σχέση με την υπόθεση Χαφτάρ είναι πολύ ουσιαστική και όχι μόνο συμβολική. Με άλλα λόγια η ΑΟΖ παρουσιάζεται όλο και περισσότερο ως εργαλείο στρατηγικής και όχι απλά θέμα ειδικών. Διότι πέρα από τον γεωοικονομικό τους χαρακτήρα επηρεάζει την γεωπολιτική, αλλά και την γεωστρατηγική επειδή έχει ήδη χαρακτηριστικά τοποστρατηγικής με προοπτική να μετατραπούν σε στοιχεία χρονοστρατηγικής λόγω βαθύτητας.