Φυτεύαμε στη γη των μήλων

τον ένα και μοναδικό μας χρυσό,

λίγη κίτρινη ώχρα και σκιά,

για να ξεφύγουμε από τη μιζέρια

ενός πεπρωμένου που κανείς

δεν ήθελε πια.

Είχαμε φυλάξει αυτές τις πατάτες

παρά την καθημερινή μας πείνα

για να τις προσφέρουμε στο μέλλον

για να ’χουμε επιτέλους ένα.

Τα παιδιά δεν μας καταλάβαιναν.

Νόμιζαν πως θάβαμε

την τροφή μας όπως την ιστορία μας.

Όμως εμείς ξέραμε πως η Φύση

θα μας δικαίωνε αργότερα.

Μόνο που εκείνη τη στιγμή,

δεν ήμασταν παρά κομμάτια του χρόνου

που περίμεναν την επιστροφή της ανθρωπότητας.

Να, γιατί τις φυτεύαμε.

Για να τις ξαναβρούμε καλύτερα.