Όσοι πιστεύουν ότι η Ρωσία και η Τουρκία λόγω Πούτιν και Ερντογάν έχουν γίνει κολλητήρια, πρέπει τώρα να βρουν νέες εξηγήσεις για τις ανωμαλίες που έχει η σχέση τους. Ό,τι και να λένε οι ραγιάδες υπάρχουν θεμελιακές διαφορές μεταξύ των δύο χωρών και αυτό ισχύει διαχρονικά. Μόνο στην εποχή της Σοβιετικής Ένωσης επειδή υπήρχε κοινή ιδεολογία που είχε σβήσει όλα τα άλλα, έφτασαν στο επίπεδο να υπογράψουν περίεργες Συνθήκες, όπως αυτή της Μόσχας ή του Καρς το 1921. Η Ρωσία και η Τουρκία που έχουν κάνει τόσους πολέμους μεταξύ τους σε επίπεδο Αυτοκρατοριών, δεν έχουν μόνο τοπικές διαφορές. Έχουν μια ριζικά διαφορετική προσέγγιση του κόσμου. Έτσι δεν είναι οι λεγόμενες εκφράσεις του Ερντογάν που είναι προκλητικές, αλλά το όλο ύφος μεταξύ των χωρών. Οι Ρώσοι βλέπουν την Τουρκία ως Τουρκάλα και οι Τούρκοι τη Ρωσία ως Ρωσίδα. Και γι’ αυτό έχουν μια τόσο σεξιστική προσέγγιση μεταξύ τους και βέβαια το λάθος προέρχεται αποκλειστικά από άντρες που βρέθηκαν σε αγώνα όπου απουσιάζουν οι γυναίκες. Θα μπορούσαμε να εξετάσουμε το όλο θέμα με χιούμορ αλλά δεν υπάρχει δυστυχώς αυτό το επίπεδο. Έχουμε να διαχειριστούμε μια γνήσια ανωμαλία η οποία επηρεάζει και τις δύο πλευρές. Είναι μια περίεργη πελατειακή σχέση και αυτή εμφανίζεται σε πολλά σημεία. Έτσι η διαμάχη δεν αφορά μόνο τη Συρία ή την Ουκρανία. Οι Τούρκοι βλέπουν Τούρκους παντού ακόμα κι αν είναι Τατάροι. Και το ίδιο ισχύει για τους Ρώσους. Και οι δύο χώρες έχουν προβλήματα ζωτικού χώρου αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο. Για την Ρωσία παραμένει μια γεωπολιτική πολυτέλεια. Ενώ για την Τουρκία αποτελεί μια γεωπολιτική ανάγκη. Η Ρωσία δεν κινδυνεύει εσωτερικά και θέλει να εδραιωθεί στο εξωτερικό, γιατί έχει τη νοσταλγία της Σοβιετικής Ένωσης και της Αυτοκρατορίας. Ενώ η Τουρκία κινδυνεύει εσωτερικά και η εξωτερική πολιτική είναι ένας ελεύθερος χώρος για να εκφραστεί η μεγαλομανία της. Για αυτόν τον λόγο η Τουρκία είναι επικίνδυνη στα λόγια, ενώ η Ρωσία στις πράξεις. Η Τουρκία θέλει να χωθεί παντού, ενώ η Ρωσία χώνεται στη Νότια Οσσετία, στη Κριμαία. Θέλουν τα ίδια αλλά δεν έχουν τους ίδιους τρόπους και οι παραλλαγές της βαρβαρότητας είναι διαφορετικές στο ύφος, όχι όμως στο ήθος. Ούτε η Τουρκία ούτε η Ρωσία δεν εκτιμά την Ουκρανία. Οι Τούρκοι βλέπουν στη Κριμαία μόνο Τατάρους και οι Ρώσοι μόνο Ρώσους. Δεν εξετάζει κανείς την εδαφική ακεραιότητα, απλώς κάνουν της επιλογή που τους βολεύει. Το ίδιο ισχύει για τη Συρία και τη Λιβύη. Η μεγάλη διαφορά είναι ότι η Ρωσία μελετά το όλο θέμα γεωπολιτικά ενώ η Τουρκία φυλετικά. Αλλά ο στόχος είναι η επιβολή των θέλω τους. Αν υπάρχει κοινό συμφέρον μετριάζουν την ανώμαλη σχέση τους κι αν δεν υπάρχουν εκτονώνοντας. Σε κάθε περίπτωση δεν πρόκειται για συμμάχους. Έχουν και οι δύο βάρβαρες προσεγγίσεις δίχως όμως αυτό να σημαίνει ότι ταυτίζονται και γι’ αυτό βλέπουμε αυτή τη μορφή σαδομαζοχισμού στη σχέση τους.