Αν δεχτούμε την έννοια της άθλιας ζωής που επινόησε η Βιοηθική πρέπει να εξετάσουμε διαφορετικά την έννοια της ευθανασίας και αυτό να γίνει με το νοητικό σχήμα της αξιοπρέπειας του θανάτου. Διότι είναι σοβαρό λάθος να μιλούμε γενικά για το θέμα της ευθανασίας, αφού καταντά γενικόλογο, διότι εκφυλίζεται. Οι νομοθεσίες που υπάρχουν σε διάφορες χώρες όπως είναι το Βέλγιο, η Ολλανδία ή ακόμα και το Λουξεμβούργο αφορούν αποκλειστικά ακραίες ιατρικές καταστάσεις, όπου ο ασθενής υποφέρει συνεχώς και καταλήγει να είναι θύμα άθλιας ζωής που χάνει το νόημα της ζωής και γι’ αυτό εμφανίζεται το θέμα της αξιοπρέπειας του θανάτου. Ένα συγκεκριμένο παράδειγμα είναι η ασθένεια ALS, δηλαδή η αμυοτροφική πλάγια σκλήρυνση που αποτελεί έναν προοδευτικό εκφυλισμό των κινητικών νευρώνων στον εγκέφαλο, για την οποία δεν έχουμε ακόμα βρει τρόπο αποτελεσματικής αντιμετώπισης. Σε αυτό το πλαίσιο κινούνται τώρα η Ισπανία και η Πορτογαλία μετά από το Βέλγιο, την Ολλανδία και το Λουξεμβούργο. Παλαιότερα όταν κάναμε αναφορές στην περίπτωση του Βελγίου ξάφνιαζε ακόμα και τους Μεταπτυχιακούς μας στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο αλλά τώρα φαίνεται ότι υπάρχει μια ωρίμανση πάνω στην προσέγγιση του όλου θέματος και ζούμε μια αλλαγή φάσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο.