489 - Το παραμύθι της Μαρίνας
Ν. Λυγερός
(Στο σπίτι της Μαρίνας)(Medium long shot)
(Η Μαρίνα είναι καθισμένη κι ο Φώτης όρθιος)
Φώτης
Συγγνώμη, Μαρίνα μου… (Χρόνος) Συγγνώμη…
Μαρίνα
Δεν υπάρχει λόγος… (Χρόνος) Είσαι ο μόνος που δεν έκανε ποτέ κακό στον Πέτρο…
Φώτης
Σου μίλησε ο Γιάννης;
Μαρίνα
Ναι…(Σιωπή) Μα ο Πέτρος τον πρόλαβε… Μας μιλούσε συχνά για σένα… Βλέπεις δεν είχαμε γιο…
Φώτης
Κι εγώ δεν είχα πατέρα…
Μαρίνα
Πάντα μου έλεγε «Ξέρεις τι έκανε το παιδί μας;» Κι ήξερα ότι μιλούσε για σένα…
Φώτης
Ζωή σε σένα!
Μαρίνα
Να τον θυμάσαι για μας… (Χρόνος) Ξέρω ότι έχεις το ημερολόγιό του…
Φώτης
Το θέλεις;
Μαρίνα
Όχι. Προς Θεού!… Είναι δικό σου…Μου το είπε ο Πέτρος…
Φώτης
Δεν είναι δικό μου… Είναι για όλους…
Μαρίνα
Όμως εσύ είσαι ο υπεύθυνος… (Χρόνος) Για όλους…
Φώτης
Μήπως θα ήθελες να σου διαβάσω τη συνέχεια;
Μαρίνα
(Χαρούμενη) Ναι, ναι, βέβαια… Απλώς δεν τολμούσα να σου το ζητήσω… (Χρόνος) Ο Πέτρος…
Φώτης
Σου το διάβαζε…
Μαρίνα
Μοίραζε πολλά μαζί σου…
Φώτης
Και ήταν όλα για σένα…
Μαρίνα
Όταν θα ξανάρθεις να το φέρεις μαζί σου…
Φώτης
Μα δεν είναι ανάγκη…
Μαρίνα
Αχ, ναι…Ξέχασα… Εσύ θα θυμάσαι κάθε γραμμή του…
Φώτης
Κάθε σκέψη του…
Μαρίνα
Θα μου το διαβάσεις τότε; (Ο Φώτης κάθεται δίπλα της)
Φώτης
Ναι, γι’αυτό ήρθα… (Η Μαρίνα κλείνει τα μάτια της)
Μαρίνα
Πάντα τα έκλεινα όταν μου το διάβαζε ο Πέτρος… Έτσι το έβλεπα καλύτερα…
Φώτης
Τα μάτια της καρδιάς βλέπουν πολύ πιο βαθιά…
Μαρίνα
Στα βάθη της Λιμνοθάλασσας… (Ο Φώτης της πιάνει το χέρι…)
Φώτης
Σήμερα έσβησε ένα νέο κερί… (Χρόνος) Πέθανε ο φίλος μας ο Πέτρος… (Σιωπή) Ο άνθρωπος που ζούσε πάνω στη θάλασσα… Το αίμα του ήταν η θάλασσα και το βλέμμα του ήταν γαλάζιο… Στο σταυροδρόμι του γαλάζιου κοίταζε το σταυροδρόμι του χρόνου… Το Μεσολόγγι ήταν η θέα του… Και οι μέρες του, οι γραμμές του που οδηγούσαν στην ιστορία… (Χρόνος) Την πρώτη φορά που τον είδα ήταν στο νησάκι…
Μαρίνα
Ποιο νησάκι;
Φώτης
Το νησάκι του Ανεμόμυλου…
Μαρίνα
Μα δε μου το είπε ότι…
Φώτης
Θα το ξέχασε…
Μαρίνα
Πότε έγινε αυτό;
Φώτης
Πάνε χρόνια πολλά…
Μαρίνα
Μα νόμιζα πως σε γνώρισε πρόσφατα…
Φώτης
Και για μένα είναι πάντα πρόσφατα…
Μαρίνα
Καλά, παιδί μου, συνέχισε… (Κλείνει και πάλι τα μάτια της)
Φώτης
Ήταν μικρός, μα ήταν ήδη τολμηρός… (Χρόνος) Σκαρφάλωσε πάνω στα φτερούγια…
Μαρίνα
Του ανεμόμυλου;
Φώτης
Ναι… του ανεμόμυλου…
Μαρίνα
Εκείνη την ημέρα έπεσε… Πήγε να σκοτωθεί αλλά την τελευταία στιγμή φύσηξε ο άνεμος κι έπεσε πάνω στα επόμενα φτερούγια…
Φώτης
Ακριβώς… (Σιωπή) Μόνο που δε φύσηξε εκείνη τη μέρα…
Μαρίνα
Μα εσύ πού ήσουν; (Χρόνος) Μες στον ανεμόμυλο;
Φώτης
Ναι… (Χρόνος) Κατά κάποιον τρόπο…
Μαρίνα
Εσύ ειδοποίησες τους άλλους με τον ανεμόμυλο;
Φώτης
Η ανάγκη…
Μαρίνα
Αν ήξερες πόσο αγαπούσε αυτό τον ανεμόμυλο… Και πόσο έκλαψε που τον γκρέμισαν…
Φώτης
Το διάβασα στο ημερολόγιο…
Μαρίνα
Από τότε κούτσαινε ο Πέτρος… Όχι γιατί πονούσε αλλά για να θυμάται το πουλί…
Φώτης
Ήξερε τι σημαίνει λαβωματιά…
Μαρίνα
Τώρα θα ξέρει ότι ήταν ένα όμορφο παραμύθι… (Σηκώνεται η Μαρίνα, χτυπάει το πόδι του Φώτη…) Συγγνώμη…
Φώτης
Η ελευθερία δεν πληγώνει!…