Το παράδοξο με τις ΜΚΟ είναι ότι ενώ πρέπει να είναι θεωρητικά ανεξάρτητες από το κράτος, στη δράση τους επί του πρακτέου λειτουργούν χάρη στο κράτος. Με άλλα λόγια είναι τα κράτη που επιλέγουν πώς δρουν οι ΜΚΟ στην κυριαρχία τους και ειδικά για τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και ο λόγος είναι απλός, αφού για θέματα, όπως είναι η διαχείριση του μεταναστευτικού, τα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης πάνε αποκλειστικά σε κράτη-μέλη, σε διεθνείς οργανισμούς ή οργανισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Διότι οι ΜΚΟ δεν είναι επιλέξιμες ως άμεσοι δικαιούχοι. Μόνο που μπορούν αν το θέλει το κράτος να είναι συνδικαιούχοι. Η ευρωπαϊκή επιτροπή έχει στηρίξει την Ελλάδα με πάνω από 2 δισεκατομμύρια Ευρώ μέσω του Ταμείου Ασύλου, Μετανάστευσης και Ένταξης και του Ταμείου Εσωτερικής Ασφάλειας. Αλλά υπήρξαν δυσκολίες απορρόφησης στην Ελλάδα. Έτσι οι “κρατικές” ΜΚΟ, δηλαδή αυτές που επιλέχτηκαν από τον κρατικό μηχανισμό αποτελούσαν μια μορφή διευκόλυνσης. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι από το 2015 το κράτος βοηθάει έμπρακτα τις ΜΚΟ. Έτσι οι κατηγορίες που έχουν υποστεί οι ΜΚΟ δεν είναι η τελευταία λέξη αφού έχουν την υποστήριξη του κράτους.