Κανείς δεν είχε φανταστεί ότι ο Αγώνας της Ανθρωπότητας στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα θα ήταν η αντιμετώπιση μίας πανδημίας ή μάλλον οι περισσότεροι που δεν πρόσεχαν τις λεπτομέρειες της ιστορίας, όπως έλεγαν, ενώ ήταν θεμελιακά γεγονότα που είχανε χτυπήσει την πορεία των ανθρώπων. Διότι ακόμα κι αν πολλοί είχαν μέσα στη μνήμη τους πολλές πανούκλες των άλλων  αιώνων, δεν έβλεπαν αυτές τις ασθένειες παρά μόνο ως σποραδικές περιπτώσεις. Ήταν δύσκολο να αντιληφθεί ένας άνθρωπος ότι και το σπάνιο φαινόμενο μπορούσε να έχει τεράστιες επιπτώσεις σε βάθος χρόνου και κάποτε αυτές ήταν και τρομακτικές. Πιο κλασικά εξέταζαν τους πολέμους και τις μάχες, έβλεπαν δηλαδή στοιχεία στρατηγικής και τακτικής. Αλλά χρειαζόταν μεγάλη φαντασία για να δουν τις αναλογίες με τις ασθένειες, τις επιδημίες και τις πανούκλες ενώ υπήρχε ένας ισομορφισμός με την τακτική την στρατηγική και την υψηλή στρατηγική. Αυτά είχε στο μυαλό κάνοντας πρόβα με το μαντολίνο στο σαλόνι δίπλα στην βιβλιοθήκη και πάνω στα χαλιά από τόσες περιοχές του πλανήτη. Πάντα το έβλεπε ως ένα κομμάτι της Ανθρωπότητας αλλά τώρα με το θέμα της πανδημίας, το έβλεπε διαφορετικά. Ακόμα και το μαντολίνο του θύμιζε  την αγαπημένη του Ιταλία που περνούσε τόσε δύσκολες ημέρες αυτή την περίοδο. Ήταν κι αυτό μία φωνή από έναν κόσμο που υπέφερε. Αλλά έβλεπε ταυτόχρονα και την αντίσταση αυτών των ανθρώπων που με μεγάλη αξιοπρέπεια ακολουθούσαν τις οδηγίες της στρατηγικής ιατρικής. Ήταν σχεδόν ένα θαύμα αυτή συμπεριφορά των Ιταλών για τους περισσότερους αλλά όχι για εκείνον, αφού αναγνώριζε μέσα τους έναν λαό της Ανθρωπότητας που ήταν έτοιμος να δώσει μάχη και να κηρύξει τον πόλεμο σε αυτή την νέα μορφή βαρβαρότητας. Διότι υπήρχε μια μεγάλη διαφορά με την διαχείριση της κρίσης σε σχέση με το σύστημα της Κίνας. Η κόκκινη βαρβαρότητα δεν είχε δώσει  καμιά επιλογή στους ανθρώπους. Είχε αποφασίσει αυταρχικά πώς θα έλυνε το πρόβλημα. Δεν είχε ποντάρει πάνω στην νοημοσύνη των ανθρώπων ούτε στη θέλησή τους. Απλώς είχε διατάξει τα πάντα. Ενώ Ιταλία ήταν μια ελεύθερη χώρα. Το μαντολίνο αποτελούσε σύμβολο για την Ιταλία, αφού στην μεγάλη φτώχεια, όταν οι Ιταλοί έγιναν μετανάστες του Νέου Κόσμου το μόνο πολύτιμο αντικείμενο που είχαν μαζί τους για να τους θυμίζει την πατρίδα, ήταν αυτό το διαχρονικό όργανο. Και τώρα που το έβλεπε πάνω στο τραπέζι, το ένιωθε ακόμα πιο βαθιά. Σαν να έβλεπε μέσω του και την ιταλική ψυχή που αντιστεκόταν με πάθος σε αυτή την πανδημία. Το είχε αγγίξει αρχικά το πρόβλημα της Βενετίας και της Φλωρεντίας στη συνέχεια, αλλά μόνο όταν γενικεύτηκε το φαινόμενο σε όλη την επικράτεια της Ιταλίας, φάνηκε η ουσία αυτής της αντίστασης. Δεν ήταν πια μια τοπική μάχη, ένα θέμα τακτικής, ήταν ένας πόλεμος που απαιτούσε στρατηγική αντιμετώπιση. Οι κινήσεις δεν επαρκούσαν, μόνο οι πράξεις μπορούσαν να σώσουν την κατάσταση, γιατί το πλήθος των νεκρών συνέχιζε να ανεβαίνει, έτσι τα μέτρα έπρεπε να είναι ακόμα πιο αποτελεσματικά για να σωθούν ζωές. Έτσι οι πράξεις αποτελούσαν συγχορδίες που υποστήριζαν την μελωδία που χαρακτήριζε το πνεύμα της Ιταλίας της Ανθρωπότητας. Σκέφτηκε πόσο γρήγορα οι ξένοι είχαν ξεχάσει όταν άρχισε η επιδημία, ότι η Ιταλία είχε τα περισσότερα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομίας του κόσμου. Αυτή η πυκνότητα ενός διαχρονικού πολιτισμού είχε ξεχαστεί από τους δημοσιογράφους και είχαν εκμηδενίσει όλη την ιστορία της Ιταλίας για να μιλούν μόνο για την επιδημία. Αυτή η αδικία ήταν απαραίτητη και γι’ αυτό είχε δώσει έμφαση σε αυτόν τον θησαυρό της Ανθρωπότητας. Για αυτόν οι Ιταλοί δεν ήταν μόνο κρούσματα και νεκροί, αλλά άνθρωποι που έδειχναν το παράδειγμα της συντονισμένης αντίστασης ενάντια στη βαρβαρότητα της πανδημίας. Διότι με την εξάπλωση των κρουσμάτων σε άλλες χώρες οι άνθρωποι εξέταζαν πιο προσεχτικά τη συμπεριφορά των Ιταλών, για να ακολουθήσουν τα μέτρα που είχαν πάρει λόγω της αποτελεσματικότητάς τους. Έτσι οι Ιταλοί που έμοιαζαν αρχικά με θύματα που έφταιγαν για τους πολλούς, αποτελούσαν πια παράδειγμα προς μίμηση για τις άλλες χώρες που έβλεπαν πια τον ίδιο εφιάλτη στα μέρη τους. Δηλαδή άκουγαν και πάλι τι έλεγε το μαντολίνο που είχε επιζήσει χάρη στην άμυνα του. Ξανασκέφτηκε τον χάρτη που μελετούσε στον υπολογιστή του και που έδινε την μεγάλη εικόνα αυτής της πανδημίας και αναρωτήθηκε τι θα είχε καταφέρει η Ανθρωπότητα αν είχε στη διάθεσή της τέτοια εργαλεία στις προηγούμενες πανδημίες και ειδικά στη θανατηφόρα γρίπη του 1918, τη λεγόμενη ισπανική που είχε όμως γεννηθεί και αυτή στην Κίνα. Τώρα έπρεπε να αξιοποιήσει η Ανθρωπότητα το διαδίκτυο για να υπάρχει ανθεκτική ενημέρωση, έτσι ώστε να παίρνονται αποτελεσματικά οι αποφάσεις για τα μέτρα αντιμετώπισης. Για να κάνει τη διαφορά έπρεπε να αξιοποιήσει στο έπακρον το  ασύγκριτο επίπεδο της επιστήμης και της τεχνολογίας που είχε στη διάθεση της. Ταυτόχρονα έβλεπε ότι η στρατηγική διαχείριση της κρίσης ήταν η πιο σημαντική, διότι πολύ απλά έπρεπε να σωθούν οι άνθρωποι και να αποφευχθούν τα κρούσματα, ακόμα και αν δεν είχαμε στη διάθεσή μας το εμβόλιο. Η επιστημονική κοινότητα αναζητούσε πιο πολύ για το μέλλον όταν πια ο ιός θα γινόταν εποχιακός, αλλά τώρα χρειάζονταν η στρατηγική ιατρική που σώζει και πριν τη θεραπεία. Διότι αυτό ήταν το αντικείμενο του Αγώνα της Ανθρωπότητας. Το θέμα δεν είναι ο ιός που προκαλεί την επιδημία που γίνεται πανδημία, αλλά αυτή που είναι διαχειρίσιμη χάρη στη νοημοσύνη της Ανθρωπότητας. Η μνημοσύνη της δεν είχε ξεχάσει τα προηγούμενα δεδομένα και είχε δημιουργήσει πρωτόκολλα που έπρεπε να ακολουθήσουν οι θεσμοί για να σωθούν οι περισσότεροι. Χρειάζονταν όμως και μια ενισχυτική προσέγγιση σε επίπεδο υψηλής στρατηγικής. Η διαχείριση της κρίσης δεν είναι πια καθαρά ιατρική. Η ιατρική έπρεπε να σκεφτεί στρατηγικά, διότι το πλήθος των κρουσμάτων απαιτούσε μια άμεση αποτελεσματικότητα, αλλά η μόνη που έχει την ικανότητα να λειτουργήσει σε βάθος Χρόνου, είναι η ανθεκτικότητα και αυτό το έλεγε η βαθιά ιστορία. Έτσι ένας άλλος κώδικας του ήρθε στο μυαλό και ήταν αυτός της Αναβαθμισμένης Ιστορίας: Η++. Ένα νέο εργαλείο για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Έτσι άνοιξε τον υπολογιστή.