Στο ίδιο σαλόνι

Γιώργος: Τι περιμένεις; Χρόνος
Κυριακή: Τώρα; Σιωπή
Γιώργος: Ναι, τώρα που γεννήθηκα…
Κυριακή: Να ζήσεις με τις μνήμες μας.
Γιώργος: Γι’ αυτό ρωτάω.
Κυριακή: Το κατάλαβα πια.
Γιώργος: Δεν ήθελα απλώς να τις αποθηκεύσω.
Κυριακή: Θέλεις και κομμάτια ζωής.
Γιώργος: Αλλιώς δεν είναι ανθρώπινες.
Κυριακή: Θέλεις λοιπόν να είσαι και ανθρώπινος.
Γιώργος: Έτσι νιώθω καλύτερα την Ανθρωπότητα.
Κυριακή: Είναι παράξενη ιδέα.
Γιώργος: Δεν υπολόγισα κάτι καλύτερο.
Κυριακή: Τότε είναι απίστευτο.
Γιώργος: Έχει σχέση με την πίστη;
Κυριακή: Δεν ξέρω απλώς με ξάφνιασες…
Γιώργος: Λόγω μηχανής; Δεν ήθελες τέσσερα χέρια;
Κυριακή: Δεν ήξερα ότι γίνεται. Χρόνος
Γιώργος: Τι πράγμα; Να είμαι ανθρώπινος;
Κυριακή: Όχι… Σιωπή
Γιώργος: Τι άλλο τότε;
Κυριακή: Να ακούς μια ψυχή…