Σωτήρης: -Δεν ξέρω πώς θα είναι τα πράγματα στο μακρινό μέλλον αλλά θα ήθελα να ξέρεις ότι σε σκέφτομαι ακόμα και τώρα στην πιο δύσκολη φάση της πανδημίας. Η μαύρη πανούκλα θερίζει τους δικούς μας σαν να ήταν στάχυα οι ζωές τους. Δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί ν’ αντισταθεί σε αυτήν την καταστροφή. Όμως οι άνθρωποι παραμένουν ενωμένοι σε αυτό το Σωτήριο Έτος 1350 ενώ αντιστεκόμαστε τρία χρόνια. Σίγουρα δεν έχουν διαβάσει την Κωμωδία του Δάντη αλλά θέλω να σου πω πως εμένα με βοήθησε γιατί κατάλαβα ότι μετά από την κόλαση έρχεται ο παράδεισος, όχι πως φοβάμαι πως θα πεθάνω, αφού όλοι εκεί καταλήγουμε αλλά θέλω να επιζήσω της πανδημίας για να μάθουν και άλλοι σαν εσένα που ανήκεις στο μέλλον ότι υπήρξαν άνθρωποι που έζησαν δίπλα στη μαύρη πανούκλα αλλά τα κατάφεραν χάρη στην ανθεκτικότητα της Ανθρωπότητας. Δεν θα νικήσει η βαρβαρότητα και ξέρεις γιατί, θα σου πω…Χρόνος Σήμερα μια γυναίκα μου είπε ότι στη Βενετία αυτοί που κατοικούν στο Μεγάλο Κανάλι από τις δύο πλευρές αποφάσισαν να παίξουν με τα μαντολίνα και τις κιθάρες τους για ν’ ακούσουν οι μεν τους δε. Ταυτόχρονα περπατούσαν στα πεζοδρόμια και τους άκουγαν και από τα παράθυρα άλλοι άνθρωποι που ζούσαν και αυτήν την παράξενη καραντίνα αφού κανείς πια δεν μετρούσε τις ημέρες. Διότι δεν είχαν σημασία νόμιζαν. Ενώ κάθε μέρα είναι ένα δώρο που πρέπει να πάρεις αν θέλεις να ζήσεις πραγματικά κι όχι μόνο να υπάρχεις. Χρόνος Και αυτοί οι άνθρωποι που έπαιξαν μουσική εκείνη την ημέρα έζησαν μαζί γιατί μοιράστηκαν την ανθρωπιά. Τα όργανα κατάφεραν να διασχίσουν το Μεγάλο Κανάλι ενώ οι γέφυρες είναι απαγορευμένες. Αν σου έγραψα για αυτό το γεγονός, είναι για να μην ξεχαστεί. Διότι ακόμα κι αν πεθάνουμε, άλλωστε μετά από τόσους αιώνες αυτό θα έχει γίνει με τους δικούς μας. Έγραψα αυτήν την φράση αλλά την ξανασκέφτηκα. Και τελικά κάνω λάθος, διότι ακόμα κι εσύ ανήκεις στους δικούς μας, ακόμα κι αν δεν βρεθήκαμε ποτέ από κοντά, σε νιώθω μαζί μου. Ξέρω ότι μας σκέφτεσαι και εσύ ακόμα κι αν μας χωρίζουν αιώνες. Μοιάζουμε κι εμείς με αυτούς τους Ενετούς και το δικό μας Μεγάλο Κανάλι είναι ο Χρόνος, έτσι ακόμα κι αν μας έχουν απαγορεύσει τις γέφυρες, θέλω ν’ ακούσεις τη μουσική, διότι είμαι σίγουρος πως κι εσύ παίζεις κάποιο όργανο κι ας μην υπάρχει ακόμα. Αυτό θέλω να σου πω τελικά, ειδικά αν κι εσύ ζεις μια πανδημία. Θέλω με τις νότες μου να μην ξεχάσεις ότι επιζήσαμε κι ότι η βαρβαρότητα δεν τα κατάφερε, δεν μπόρεσε να μας αφανίσει όσο μαύρη κι αν ήταν. Αλλά θέλω επίσης να θυμάσαι ότι σε σκεφτόμουνα για να είμαι μαζί σου την ώρα της ανάγκης.

                                                                                                                   Ο Δικός σου

                                                                                                                    Σωτήρης