Παύλος: – Ποτέ δεν είχα δώσει τόση σημασία στην Άνοιξη, γιατί ποτέ δεν είχα ζήσει μια πανδημία και ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα ήμασταν εγκλωβισμένοι με αυτόν τον τρόπο. Αλλά ο Σωτήρης φαντάστηκε ότι θα ζούσα και τη μοναδικότητα αυτής της εποχής. Της έδωσα σημασία λόγω του Vivaldi, αλλά όχι επί του πρακτέου και βιωματικά. Ενώ τώρα που ξέρω ότι έχουν πεθάνει χιλιάδες άνθρωποι λόγω της πανδημίας και ότι δεν θα δουν αυτή την Άνοιξη, προσέχω το παραμικρό φύλλο που παλεύει για να ζήσει και αυτό την ουσία της εποχής. Έχει δίκιο ο Σωτήρης, δεν δίνουμε σημασία στα δώρα της Φύσης επειδή τα θεωρούμε δεδομένα. Τoν φαντάζομαι εκείνη την Άνοιξη του 1350 να ανιχνεύει τα πρώτα λουλούδια για να προετοιμαστεί, να περιμένει τις πρώτες πράσινες πινελιές πάνω στα γυμνά δέντρα που είχαν νικήσει το λευκό του χειμώνα. Τώρα βλέπω και τη χαρά του που ήθελε να μοιραστεί με λεπτότητα, επειδή ήξερε πόσο πολύτιμη είναι. Έζησε την ανάσταση των κεριών της Φύσης και θέλησε ν’ ανάψει και το δικό μου το κερί μετά από τόσους αιώνες. Χρόνος. Και τώρα που τον σκέφτομαι να ζει την υπέρβαση της ζωής, νιώθω δίπλα μου και την ψυχή του. Εκείνη την ψυχή που ήρθε από τον δέκατο τέταρτο αιώνα σαν τις στάσεις του Χριστού, για να μου πει πόσο μεγάλος είναι αυτός ο Αγώνας της Ανθρωπότητας χάρη στις λεπτομέρειες της Φύσης, χάρη στα πρώτα πέταλα που περπάτησαν πάνω στα χρώματα, χάρη στα πρώτα φύλλα που έγραψαν την ιστορία που ζούμε με το ίδιο τους το είναι γιατί δεν είχαν τίποτα άλλο.