Παύλος: -Δεν ξέρω πώς να σου εξηγήσω πώς ένιωσα διαβάζοντας το κείμενό σου, αλλά και την παρτιτούρα. Χρόνος. Μόνο αν έβλεπες τα μάτια μου, θα ήξερες πόσο δάκρυσαν μαζί σου. Σιωπή. Ακόμα και τώρα είναι βουρκωμένα. Έχεις δίκιο, είδα τη φύση από το παράθυρό σου, γιατί μου έδειξες τον πίνακά σου. Πρόσεξα κι εγώ με τη βραδύτητα της αγάπης τα πρώτα βήματα της Άνοιξης, που ξανά ήρθε μετά από 7 αιώνες να μου δείξει το θαύμα της φύσης και σ’ ένιωσα δίπλα μου να μου δείχνεις με το χέρι σου, πάνω στο παράθυρο κάθε λεπτομέρεια που είχε αγγίξει την ψυχή σου, όταν ήσουν μόνος με την Ανθρωπότητα. Είναι αλήθεια πως διαβάζω και μελετώ τα βιβλία ιστορίας, αλλά εκεί που με ξάφνιασε περισσότερο η διαίσθησή σου ήταν ότι έπιασες το αδιανόητο για μένα, αφού μου μιλούσες με το δικό σου τρόπο για το πιάνο μου. Σιωπή. Ακολούθησα τα πρώτα βήματά σου και ξαναέγραψα την παρτιτούρα σου για τσέλο. Σε αυτό το όργανο εξελίχθηκε το δικό σου. Έχει και αυτό δοξάρι αλλά το κράτημά του είναι διαφορετικό, αφού μοιάζει με αγκαλιά. Και τώρα που σου γράφω, σε νιώθω δίπλα μου ή μάλλον ξέρω ότι η ψυχή σου με είδε να αναζητώ τις νότες σου στο πιάνο και να συνεχίζω πάνω στα ίδια μέτρα πατώντας στα ίδια πέταλα, δίχως όμως να τσαλακωθούν για να φανεί το χρώμα εκείνο που είδες και μου έδειξες, εκείνο που ζωγράφισα με τους δακτυλισμούς πάνω στο παράθυρο ενός πιάνου άλλου αιώνα. Όταν έπαιξα επιτέλους τις νότες ήταν σαν να σε άκουγα να μιλάς δίπλα μου, στους δρόμους του Μιλάνου ή στα κανάλια της Βενετίας ή ακόμα δίπλα στη λίμνη του Λουγκάνο. Πάντως ήξερα ότι παίζαμε μουσική σ’ ένα ντουέτο, που δεν μπορούσαν να χωρίσουν οι αιώνες. Και τότε άκουσα κι άλλες φωνές που περίμεναν για να ζήσουν και αυτές με το ίδιο πάθος, το θαύμα της φύσης. Έτσι αποφάσισα να μοιραστώ το έργο σου με τη Βασιλική, την Ευαγγελία, τον Λουκά και τον Ιωάννη, για να ακουστεί μετά από εμάς μια χορωδία ικανή να ζήσει κάθε στιγμή της Άνοιξης, σαν να γιόρταζε την Ανάσταση όπου κάθε κερί ήταν ένα λουλούδι που είχε ανάψει ο λόγος σου, χάρη στις 14 στάσεις.