Σωτήρης: Τώρα που ζούμε μέσα στη σιωπή, δεν μου λείπει ο θόρυβος, αλλά οι φωνές των ανθρώπων, όχι οι κραυγές, αλλά εκείνες που ανήκουν σε μια χορωδία διότι αυτές είναι ικανές να σβήσουν το εγώ τους, για ν’ ακουστεί το σύνολο ως μία και μόνο φωνή. Άκουσα πολλές φορές αυτήν την ανάγκη στο μυαλό, χωρίς να βρω κάποια λύση. Το πρόβλημα παρέμεινε και ξαναβρέθηκα μέσα στην ίδια τη σιωπή. Ξαφνικά αντιλήφθηκα ότι και άλλοι θα μπορούσαν να έχουν τις ίδιες σκέψεις με μένα και αυτές χαμένες μέσα στο βάθος της σιωπής. Έτσι είδα την μεγάλη εικόνα μας. Ήμασταν κεριά που δεν είχαν ανάψει κι αναρωτιόνταν γιατί το σκοτάδι είναι τόσο μαύρο. Έτσι αποφάσισα ν’ ανάψω το πρώτο κερί για να έχουν και οι άλλοι ένα παράδειγμα, δηλαδή ότι γίνεται. Έτσι θυμήθηκα και τους μοναχούς που επιλέγουν να μείνουν στα κελιά τους, για να είναι εντός του μοναστηριού. Για πρώτη φορά άνοιξα το παράθυρό μου για να είναι ανοιχτό στον κόσμο και ν’ ακουστεί ο ήχος της φωνής μου. Επέλεξα ένα μοτίβο απλό πάνω σε λέξεις ιερές. Άρχισα λοιπόν μέσα στην απόλυτη σιωπή. Πρώτα για ν’ ακουστεί, μετά για ν’ αναγνωριστεί και στη συνέχεια για να ξεκινήσει η εκμάθηση, έτσι ώστε να μπορεί ο καθένας να μεταδώσει στους άλλους την αγάπη του πλησίον. Ήμουν μόνος βέβαια… Όμως η επιμονή μου μέσα στον κήπο της σιωπής, ακούστηκε κι έτσι απάντησε κάποια γυναίκα αρχικά για να ενισχύσει το μουσικό μου μοτίβο. Δεν ήξερα βέβαια αν είχε ακούσει τις κρυφές λέξεις, αλλά ο ήχος της ήρθε να πατήσει ακριβώς πάνω στις συλλαβές τους. Μετά από λίγο έγινε κάτι που άλλοι μάλλον θα το είχαν ονομάσει θαύμα, αλλά ας πούμε ότι ήταν η θέληση της ανάγκης. Σιγά σιγά το μοτίβο άρχισε να πολλαπλασιάζεται και να αγγίζει τις ψυχές των ανθρώπων, αφού ένιωθαν πια ότι ανήκαν στην ίδια αόρατη χορωδία, όπου τραγουδούσαν  όλοι για τους άλλους και ταυτόχρονα  καταλάβαιναν ότι είχαν γίνει μία και μόνο φωνή, που έλεγε το ίδιο μήνυμα σε όλους. Για να σχίσει η φωνή τη σιωπή, για να σχίσει το φως το πέπλο της πανδημίας.