Παύλος: Καταλαβαίνω απολύτως κάθε λέξη που μου γράφεις. Βλέπω όλο και περισσότερα κοινά που έχουμε μαζί. Λυπήθηκα για το φίλο σας τον μουσικό, αλλά χαίρομαι που κρατήσατε το πνεύμα του στη σκέψη σας. Αναρωτιέμαι για ποιο όργανο έγραψε. Πάντως σίγουρα για τα δικά σας.
Όσο για τους Άγιους Τόπους με έβαλες στα βαθιά κι αναγκάστηκα να ερευνήσω και πάλι τα βιβλία ιστορίας της βιβλιοθήκης μου.

Ξενύχτησα σε άλλο αιώνα.
Ακόμα και ακίνητος.
Το τζάκι έκαψε όλα τα ξύλα.
Έψαξα κάθε αναφορά.
Κι έχεις δίκιο.
Όχι μόνο σε βοήθησε
αλλά βοηθάει κι εμένα.

Μπαίνω σιγά σιγά στο νόημα της Χρονοστρατηγικής. Μακάρι να μπορούσα να παρακολουθήσω ένα σεμινάριο, για να νιώσω ακόμα πιο βαθιά όχι μόνο πως λειτουργήσατε τότε με τα μέσα που είχατε στη διάθεσή σας, αλλά γιατί βλέπω πως πρέπει να αξιοποιήσουμε κι εμείς αυτό το εργαλείο. Ξέρω τώρα ότι είμαστε μόνο σε 7 μονάδες απόσταση. Με αυτήν την προσέγγιση αντιλήφθηκα ότι είμαστε κυριολεκτικά μαζί και όχι μόνο κοντά. Πριν δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο ενωμένοι θα ήμασταν, ενώ μας χωρίζουν τόσοι αιώνες. Αλλά τώρα συνειδητοποίησα μέσω της Χρονοστρατηγικής, ότι μας ενώνουν σαν τους στυλοβάτες μιας γέφυρας και σε βλέπω όλο και καλύτερα στην άλλη όχθη. Όταν ασχολούμαι μαζί σου και με τον αιώνα σου, είναι δύσκολο να πω στους άλλους πώς νιώθω. Εδώ δεν είναι εύκολο να τους πω πόσο λυπάμαι για τα θύματα που βρίσκονται σε μια ήπειρο που δεν γνωρίζεις, επειδή είναι πέραν του Ατλαντικού Ωκεανού. Φαντάσου πώς με βλέπουν, ότι κάνω αναφορά στον αιώνα. Αλλά σήμερα, δεν ξέρω τι έγινε. Μάλλον τους επηρέασαν οι Άγιοι Τόποι… Νομίζω πως ένιωσαν ότι πέρασαν από ένα κομβικό σημείο… Μπορεί να είναι και δεσμός… Πάντως οι πέτρες έγιναν σπαθί. Κι αν δεν έχει ακόμα την παράξενη χειρολαβή, τα χρώματα του Χαμαιλέοντα άρχισαν να τους αλλάζουν. Το φως διώχνει όλο και περισσότερο το σκοτάδι, χάρη σε σένα, Σωτήρη μου.