Πάντα όρθια
δεν έκλαψες
ποτέ
ακόμα
και μόνη.
Περίμενες.
Όχι το τέλος.
Την άλλη αρχή.
Όχι το όνειρο.
Το όραμα.
Εκείνες δεν ήξεραν
ακόμα.
Ήταν φυλακισμένες
και πάλι.
Αλλά εσύ
όταν είδες
τον άνθρωπο
χαμογέλασες.
Ήταν η ώρα σου
επιτέλους.
Κι έσπασες
τη σιωπή.