Σωτήρης: Ζούμε εποχές όπου δεν δίνουν μεγάλη σημασία στους ανθρώπους. Θεωρούν ότι είναι όλοι αναλώσιμοι. Ξέρεις, όπως κάνουν οι άνθρωποι με τα λουλούδια του κάμπου. Χρόνος. Τα κόβουν και τα πατούν σαν να μην έχουν καμία σημασία, επειδή θεωρούν ότι υπάρχουν πολλά. Σιωπή. Δεν σκέφτονται ότι αλλού υπάρχουν ελάχιστα και ότι είναι σπάνια. Εκεί μπορεί να μην τολμούσαν να κάνουν τα ίδια. Ενώ ανήκω σε αυτούς που δίνουν σημασία στο καθένα, γιατί βλέπω ότι είναι δώρο της φύσης στην ομορφιά. Εδώ οι ιδέες μου είναι παράξενες, αλλά εκτιμώ πως θα έχεις τις ίδιες για να διαβάζεις αυτές τις σελίδες, ενώ δεν ανήκουν στον αιώνα σου. Άλλωστε δεν είναι το ίδιο για τα βιβλία; Μετά από αιώνες μπορεί να γίνουν σπάνια και το καθένα να πρέπει να προστατευτεί. Γιατί λοιπόν να μην τα προστατέψουμε από την αρχή. Το ίδιο πρέπει να κάνουμε με τους ανθρώπους. Δεν πρέπει να περιμένουμε να γίνουν σπάνιοι, για να τους προστατέψουμε. Έτσι σκέφτομαι τους νεκρούς που πέθαναν μόνοι τους, χωρίς να μπορέσουν να τους ακολουθήσουν στο τελευταίο τους ταξίδι. Φαντάσου να μην έχουν δώσει καμία οδηγία σε κανένα, για το πώς πρέπει να συνεχιστεί το έργο. Αυτό, είναι το θέμα της διαθήκης και δεν έχουν όλοι οι μαθητές να σκεφτούν, αυτό που ξεχνούν τα παιδιά μας. Αν ήξερες πόσοι έφυγαν χωρίς ν’ αφήσουν ούτε ίχνος αυτή την περίοδο. Ακόμα και το κομμένο λουλούδι αφήνει τις ρίζες του για τη συνέχεια. Ενώ με τη μαύρη πανούκλα, είναι σαν να ξεριζώνεται. Γιατί κανείς δεν προλαβαίνει να βοηθήσει. Θα έπρεπε να σκεφτούμε από πριν τι να κάνουμε, για να μην ξεχάσουμε αυτό που είναι σημαντικό για τους ανθρώπους. Έτσι άρχισα να γράφω για αυτούς που πέθαναν, δίχως βέβαια να τους ξέρω προσωπικά, αλλά ήθελα κάπου να υπάρχει ένα έγγραφο που μιλά γι’ αυτούς και μετά από αιώνες. Όμως για να είμαι σίγουρος ότι δεν θα χαθούν αυτές οι σημειώσεις, έχω σκεφτεί ένα μέρος όπου δεν πάει κανείς, για να αφήσω αυτά τα στοιχεία για το μέλλον. Κι αν εσύ τα διαβάζεις μετά από τόσους αιώνες, θα θέλει να πει ότι τα καταφέραμε να σώσουμε τη μνημοσύνη τους, για να ζήσει και πέρα από το θάνατό τους.