Από μία γνωστική άποψη, είναι προφανές ότι η πρωτοβουλία διαδραματίζει έναν κρίσιμο ρόλο και αυτό, σε διάφορα επίπεδα.
Σε αυτό το άρθρο, πρόκειται να μελετήσουμε τα ιδιαίτερα σημεία της πρωτοβουλίας, παραθέτοντας την δημιουργική δύναμη της και ανάδρομα αναλύοντας την ανάδυση της.
Το πρώτο περίεργο σημείο της πρωτοβουλίας βρίσκεται στην ετυμολογία της, είναι η αρχική της φύση. Στην ουσία, είναι η αρχή μιας νέας διαδικασίας.
Έπομένως, εκ των πραγμάτων διαφέρει από την επανάληψη και δεν αντιπροσωπεύει συνέχιση. Με τον τρόπο αυτό, δημιουργεί μια βασική ασυνέχεια.
Έτσι, η παρουσία της επιφέρει μια έννοια του πριν και του μετά. Με αυτόν τον τρόπο, η πρωτοβουλία οδηγεί σε ένα μη συγκρίσιμο στοιχείο που είναι το νέο πεδίο έρευνας. Διότι, όταν παρεμβαίνει η πρωτοβουλία, γινόμαστε μάρτυρες μιας πραγματικής χρονικής διαίρεσης.
Εφεξής, είναι αδύνατον να συγκριθούν οι προηγούμενες και οι μεταγενέστερες καταστάσεις. Οποιοδήποτε στοιχείο σύγκρισης έχει εξαφανιστεί στη διάσπαση.
Το δεύτερο περίεργο σημείο της πρωτοβουλίας είναι απρόβλεπτη φύση της αφενός, μεταξύ του πριν και του μετά, και αφετέρου, η στιγμή της παρέμβασής της. Η στιγμή της ανάληψης πρωτοβουλίας δεν είναι κατ’ ανάγκη προβλέψιμη, αν όχι θεωρητικά, τουλάχιστον στην πράξη.
Με άλλα λόγια, τα στοιχεία, προγενέστερα της λήψης της απόφασης, δεν πρέπει να είναι εύκολα στην ανάλυσή τους ώστε να είναι προβλέψιμη η αλλαγή της κατάστασης. Έτσι πρέπει να είναι, μετά το συμβάν. Σε γενικές γραμμές, η πρωτοβουλία δεν θα πρέπει να είναι η συνέπεια μιας αυτοματισμένης λογικής συνάθροισης.
Από αυτά τα δύο σημεία, μπορούμε να επισημάνουμε τα πρώτα στοιχεία μιας ταξινόμησης.
Στην πραγματικότητα, όλες οι πρωτοβουλίες δεν είναι του ίδιου τύπου.
Η διαφορά έγκειται σε χρονικές επιπτώσεις.
Εκ των πρωτοβουλιών, αυτές που μπορούν να εξηγηθούν απλούστερα είναι αυτές με άμεση ισχύ.Σε αυτή την περίπτωση, η ανάληψη πρωτοβουλιών επιτρέπει να συναχθεί το συμπέρασμα. Το πόρισμα μπορεί να είναι τοπικό ή παγκόσμιο, αλλά ούτως ή άλλως, θα αντιπροσωπεύει την ένδειξη της γνωστικής τροχιάς της πρωτοβουλίας.Επομένως, μπορούμε να πούμε ότι οι επιπτώσεις είναι περιορισμένες και θα τις συγκρίνουμε με τις διάχυτες.
Σε αυτή την δεύτερη περίπτωση, η πρωτοβουλία φαίνεται να δρα σαν το φαινόμενο της διύλησης.
Αρχικά τοποθετείται με ακρίβεια, και κατόπιν, οι συνέπειες της συνεισφοράς της, που είναι εκ πρώτης δύσκολα αντιληπτές, καταλήγουν στο να επικρατούν. Τότε η αλλαγή είναι ριζική. Έτσι, από στρατηγικής άποψης, η πρωτοβουλία θα πρέπει να εξετάζεται σε διαστάσεις χρόνου.Και η ταχύτητα της επίδρασής της είναι μιά καθοριστική παράμετρος της ταξινόμησης, διότι δίνει τη δυνατότητα να κωδικοποιηθεί το σύστημα με τις επιπτώσεις.
Στην πρώτη περίπτωση, η διαδικασία είναι συγκλίνουσα, ενώ στη δεύτερη, είναι αποκλίνουσα. Ωστόσο, ως γνωστικός χώρος δεν είναι γραμμική, η απόκλιση μπορεί να είναι πολυ-συγκλίνουσα. Αυτή η κατάσταση είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική για να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε αντίθετη πρωτοβουλία.
Στην πραγματικότητα, το πολύμορφο και το πολυκέφαλο αυτού του είδους της πρωτοβουλίας, θέτει σε δύσκολη θεωρητική θέση, κάθε προσπάθεια που στοχεύει σε αντίμετρα.
Όλες αυτές οι μελέτες, δείχνουν ότι η πρωτοβουλία ουσιαστικά λειτουργεί με ανομοιόμορφη συλλογιστική, που είναι φυσικά πρωταρχική, διακριτική, απρόβλεπτη και αποτελεσματική.
Μπορεί να είναι περιορισμένη ή διάχυτη, με λίγο-πολύ μακροπρόθεσμη επίδραση, αλλά σε κάθε περίπτωση, προκαλεί μια μη αναστρέψιμη αλλαγή φάσης και για το λόγο αυτό, η πρωτοβουλία είναι ένα βασικό στοιχείο της ρευστής νοημοσύνης μας.
Αλλά, όπως κάθε διαδικασία τέτοιου είδους, αφότου αναλυθεί και συσταθεί, ως ένα μετα-ευρετικό εργαλείο, η πρωτοβουλία είναι σε θέση να παράγει σημαντικές γνωστικές επιδράσεις, που αποτελούν τα χαρακτηριστικά των ατόμων της φάσης ΙΙΙ της Μ-ταξινόμησης.