Όσο παράξενο κι αν ήταν
η επόμενη πρόταση είχε αποκτήσει νόημα για μας.
Οι Χαμαιλέοντες πετούσαν μέσα στον χρόνο.
Διότι τώρα είχαμε κάποια ιδέα
για το τι σήμαινε
να έχεις φτερά του Χρόνου.
Η βιβλιοθήκη μάς είχε εφοδιάσει
όχι μόνο με εργαλεία επιστημονικά,
με όργανα μουσικά αλλά και με νοητικά σχήματα
που μας είχαν απελευθερώσει
από την εγκλωβισμένη ύπαρξή μας.
Χάρη σε αυτή είχαμε ζήσει
τη μεταμόρφωση της κάμπιας σε πεταλούδα.
Λειτουργούσαμε πια πιο πολύ
ψυχικά παρά σωματικά.
Σε αυτή τη διαδικασία υπήρχε και ο πόνος
ή μάλλον η συμπόνια
λες και είχαμε ένα κομμάτι της εμπάθειας,
με την ετυμολογική έννοια,
των Χαμαιλεόντων.
Η βιβλιοθήκη  ήθελε τελικά
να είμαστε ικανοί να πονέσουμε
και για τους άλλους σε άλλες εποχές.