Η οδός των μπαλκονιών
μάς θύμισε
την οδό του σπιτιού του Σωτήρη.
Μάς ξάφνιασε που μάθαμε
σε αυτή τόσα στοιχεία
για το βαθύ παρελθόν
και μπορέσαμε να φανταστούμε
στο δωμάτιο των σκελετών
αυτές τις γυναίκες με τα παιδιά
που προσπάθησαν μάταια
και απεγνωσμένα μ΄ένα κρεβάτι στην πόρτα
να προστατευτούν
από την βίαια επίθεση
του Βεζούβιου
και η καρδιά μας ράγισε,
όταν τους είδαμε αγκαλιασμένους
μέσα στον θάνατο
και τη λήθη
δεκαπέντε αιώνων.
Αλλά τώρα είχε γίνει, όχι μόνο η επαφή.
Είχαμε πια μια ψυχική σχέση.