Όταν αναλύουμε τον ρόλο του καθενός σε ένα παίγνιο με πολλούς παίκτες, ενώ φαινομενικά υπάρχουν μόνο δύο πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στις λεπτομέρειες, γιατί είναι ο μόνος τρόπος να διεκδικήσουμε στη συνέχεια τα Δικαιώματά μας. Είναι καλό αυτή η ανάλυση να γίνει για τη Συνθήκη Βερολίνου του 1878, για το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας του 1913, για το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας του 1914, για τη Συνθήκη Βερσαλλιών του 1919, για τη Συνθήκη Σεβρών του 1920, για τη Συνθήκη Καρς του 1921, για τη Συνθήκη Λωζάννης του 1923, για το Σύμφωνο Φιλίας του 1930, για τη Συνθήκη Ζυρίχης-Λονδίνου του 1960. Αλλιώς δημιουργούνται εντυπώσεις που δεν βασίζονται σε ιστορικά δεδομένα και λειτουργούν αρνητικά χωρίς να το αντιληφθούμε συνειδητά. Είναι λοιπόν απαραίτητη όχι μόνο η μελέτη της πηγής, δηλαδή του κειμένου, αλλά και οι διασυνδέσεις που έχει με άλλα κείμενα, από άλλες συμφωνίες. Είναι επίσης καλό να εξετάσουμε τους κρυφούς λόγους μερικών παικτών που μπορεί να μην υπέγραψαν καν το τελικό κείμενο. Διότι αυτή η επιρροή έχει πάντα επιπτώσεις, αφού δημιουργεί στρατηγικές ουρές. Διότι αν θέλουμε πραγματικά να διεκδικήσουμε με τον πιο επίσημο τρόπο νόμιμα δικαιώματα πρέπει αυτά να είναι θεμελιωμένα σε στρατηγικό επίπεδο, για να αντέξουν τις επιθέσεις της βαρβαρότητας που πάντα θέλει να κρατήσει αυτά που πέτυχε με ύπουλο τρόπο για να αποφύγει την απελευθέρωση ενός λαού που καταπάτησε. Έτσι με γνώσεις προχωράμε δυναμικά.