Στο πλαίσιο της Συνθήκης Λονδίνου του 1913, γίνεται κατανοητή η επιφύλαξη της Ιταλίας για την ενίσχυση των θέσεων τόσο της Σερβίας όσο και της Ελλάδας. Έτσι θα θεωρήσει ότι είναι ωφέλιμο για αυτήν να κατασκευαστεί ένα κράτος στην περιοχή που να εμποδίζει τις βλέψεις των δύο κρατών είτε μέσω του Μαυροβουνίου είτε μέσω της Βορείου Ηπείρου. Κάνει το στρατηγικό λάθος να μην αξιοποιήσει αυτές τις δύο οντότητες που θα έπαιζαν αυτόν τον ρόλο επί της ουσίας και το βλέπουμε από το ιστορικό παράδειγμα του Μαυροβούνιου μετά την απόσχισή του από τη Σερβία. Προτίμησε να προωθήσει έναν πληθυσμό που είχε κατάλοιπα  από την τουρκική περίοδο και επί του πρακτέου όχι μόνο δεν εμπόδισε την επιρροή των Νεότουρκων στην περιοχή, αλλά έμμεσα τους υποστήριξε. Ταυτόχρονα καταπάτησε τα ανθρώπινα δικαιώματα των Βορειοηπειρωτών για να μην ενεργοποιήσουν την αντίδραση της Ελλάδας που θα μπορούσε να παρέμβει στην περιοχή. Αυτό το βλέπουμε με ξεκάθαρο τρόπο από τον πίνακα που καταγράφει τα εγκλήματα που διαπράχτηκαν στην περιόδο της ιταλικής κατοχής αλλά και από το ύφος της ανακοίνωσης του Giacinto Ferrero στο Αργυρόκαστρο στις 3 Ιουνίου 1917 της Ανεξαρτησίας της Αλβανίας υπό την προστασία του Βασιλείου της Ιταλίας.