Οι καθυστερήσεις στο θέμα της προώθησης της ελληνική ΑΟΖ οφείλονται σε μία διπλή έλλειψη στρατηγικής, που εξηγείται από το υπόβαθρο μιας κοινωνίας που έχει επηρεαστεί από τον ραγιαδισμό. Έτσι η ελληνική κοινωνία δεν πιστεύει ότι η Ελλάδα μπορεί να τα βγάλει πέρα με την Τουρκία. Ενώ στην πραγματικότητα η κατάσταση αυτού του κράτους δεν του εξασφαλίζει καμία ουσιαστική ανωτερότητα. Η πρώτη έλλειψη σε στρατηγικό επίπεδο είναι η απουσία ενός στρατηγικού οράματος απελευθέρωσης και γι’ αυτό πολλοί παραμένουν απλώς σε μια νοσταλγία του παρελθόντος, χωρίς να πιστεύουν ότι κάτι μπορεί ν’ αλλάξει. Η άλλη έλλειψη για τη στρατηγική είναι το πρόβλημα της διπλωματίας, που την καπελώνει χωρίς λόγο. Ο συνδυασμός των δύο εξηγείται από τη φοβία. Έτσι έχουμε και φαινόμενα μηδενισμού που εμφανίζονται, τα οποία βασίζονται στην ιδέα της απουσίας των ηρώων του παρελθόντος μέσω μη αναγνώρισης, για να μην έχουν ενοχές που δεν υπάρχουν πια. Βλέπουμε λοιπόν μια κοινωνικοποίηση της εθνικής στρατηγικής που την βάζει στο απλό επίπεδο μίας διαχείρισης και χειραγώγησης της μάζας, για να φαίνεται ότι κάτι κάνει. Αλλά αυτό έχει ως επίπτωση την οπισθοδρόμηση. Και γι’ αυτό η ανάδειξη της ΑΟΖ είναι τόσο σημαντική.