Ποτέ στη ζωή της που δεν ήταν και τόσο και τόσο μεγάλη, δεν είχε δει έναν κήπο με τόσα λουλούδια ή μάλλον μια βιβλιοθήκη με τόσα βιβλία. Κάθισε όσο πιο προσεχτικά μπορούσε στο τραπέζι της χωρίς να κάνει θόρυβο με την καρέκλα της και περίμενε να της φέρουν τα βιβλία που είχε ζητήσει. Στην αλήθεια δεν τα είχε ζητήσει η ίδια, αλλά της είχαν πει ότι η βιβλιοθήκη θα καταλάβαινε τι έπρεπε να κάνει. Μέχρι να έρθουν τα βιβλία κοίταζε παντού για να απολαύσει την ομορφιά αυτού του κόσμου. Έτσι μάλιστα σκέφτηκε την εικόνα του κήπου… Ξαφνικά άκουσε έναν θόρυβο πάνω στα πιο ψηλά ράφια και τινάχτηκε. Πάλι καλά που οι άλλοι αναγνώστες δεν το αντιλήφθηκαν. Προσπάθησε να δει τι υπήρχε σε αυτήν την ξύλινη γωνία αλλά δεν εντόπισε κάτι το ιδιαίτερο. Ήταν απλώς γεμάτη βιβλία και αυτή, αλλά με έναν τόσο όμορφο τρόπο που άγγιξε την ψυχή της. Ήταν σαν να τα πρόσεχε κάποιος που τα αγαπούσε πολύ, μα πάρα πολύ. Αυτή δεν μπορούσε να τα αγαπήσει ακόμα τόσο πολύ γιατί δεν είχε διαβάσει πολλά. Στο σπίτι της ήταν μόνο μερικά και τα είχε διαβάσει όλα. Οι γονείς της ήταν φτωχοί και δεν είχαν τη δυνατότητα να πάρουν τόσα λουλούδια από τον κήπο. Έτσι είχε αποφασίσει να επισκεφτεί τη βιβλιοθήκη για να βρει τα βιβλία που έψαχνε τόσο καιρό. Άκουσε και πάλι τον ίδιο θόρυβο. Αλλά αυτή τη φορά είδε μία μικρή σκιά, αλλά τόσο μικρή που δεν πίστεψε ότι ήταν άνθρωπος. Δεν είχε καταλάβει ότι ήταν ένας μυστικός κώδικας επικοινωνίας. Εκείνη τη στιγμή ήρθαν επιτέλους τα πολύτιμα βιβλία. Της τα έβαλε ο βιβλιοθηκάριος πάνω στο τραπέζι με κάτι περίεργα καρτελάκια.