Όταν την είδε να βγαίνει από τη βιβλιοθήκη, πρόσεξε πως κοίταξε προς την ξύλινη γωνία κι ότι μετά τον έψαξε με το βλέμμα της, είδε ότι ανησύχησε μέχρι να τον βρει τελικά ανάμεσα στα βιβλία της φιλοσοφίας. Τότε φάνηκε το χαμόγελο της. Της απάντησε με τον ίδιο τρόπο. Αφού εξαφανίστηκε, κοίταξε και πάλι τη βιβλιοθήκη. Ένιωθε και αυτή παράξενα. Είχαν καταλάβει και οι δύο πως ήταν μόνο η αρχή. Απλώς τους είχε εντυπωσιάσει αυτή η πρώτη επαφή που είχε δημιουργήσει μια σχέση εκεί που δεν το περίμεναν. Αυτό είπαν μεταξύ τους. Είχε το πνεύμα του βιβλιοθηκάριου. Μόνο αυτό μπορούσε να χαρεί με έναν κατάλογο… Όταν είδε το βιβλίο των βιβλίων φάνηκε ότι ήθελε να μάθει για τα θεμέλια. Δεν ήθελε μόνο να χαρεί για τον εαυτό της. Ήθελε να έχει την ικανότητα να χαροποιεί και τους άλλους. Η βιβλιοθήκη έδειξε την χαρά της στον μικρό άνθρωπο και φώτισε διαφορετικά την κεντρική αίθουσα. Αυτό προκάλεσε την αντίδραση των αναγνωστών που δεν είχαν δει ποτέ αυτόν τον φωτισμό… Μόνο ο βιβλιοθηκάριος κατάλαβε τον κώδικα και τα λευκά του μούσια κουνήθηκαν ασυνείδητα. Είχε δεκαετίες να δει αυτό το φως. Θυμήθηκε ότι είχε ζήσει το ίδιο φαινόμενο όταν είχε έρθει για πρώτη φορά σε αυτήν την βιβλιοθήκη. Τότε ήταν και αυτός αθώος. Αλλά τώρα μετά από τις αμέτρητες ώρες που είχε συζητήσει για κάθε λεπτομέρεια της βιβλιοθήκης με τον μικρό άνθρωπο, είχε γίνει δίκαιος και προστάτευε τα βιβλία. Θα υπήρχε συνέχεια ακόμα και μετά. Έτσι κατάλαβε γιατί ο μικρός άνθρωπος είχε μιλήσει με την αθώα… Ήταν η ψυχή του.