Στην τεράστια Βιβλιοθήκη υπήρχε μία μυστική Πινακοθήκη. Χάρη σε αυτήν η Βιβλιοθήκη είχε εσωτερικά τοπία και άλλους ανθρώπους. Ο μικρός άνθρωπος πήγαινε συχνά σε αυτό το μέρος διότι ήταν ένας τρόπος να ταξιδεύει μέσα στον κόσμο των άλλων κι όσο παράξενο κι αν φαινόταν, μπορούσε εκεί να μοιραστεί τις σκέψεις τους ενώ ήταν μόνος ανάμεσα στους πίνακες και τις εικόνες. Γρήγορα είχε καταλάβει ότι αυτή η τεχνητή μοναξιά του επέτρεπε να αγκαλιάσει όλη την Ανθρωπότητα, γιατί οι πίνακες ήταν από όλα τα μέρη του πλανήτη. Διότι η τεράστια Βιβλιοθήκη αποτελούσε το θησαυροφυλακείο της Ανθρωπότητας. Εκεί καθόταν σαν τον μικρό πρίγκιπα όταν κοίταζε τα ηλιοβασιλέματα και θαύμαζε τη βαθύτητα των τοπίων και την ανθρωπιά των πορτρέτων. Με αυτόν τον τρόπο είχε αναπτύξει έναν εικονικό διάλογο και μία εικαστική σκέψη. Η μυστική Πινακοθήκη δεν κινδύνευε από τη βαρβαρότητα, διότι την προστάτευε η Βιβλιοθήκη. Ζούσε εντός της μυστικότητάς της. Και ο μικρός άνθρωπος το ένιωθε γιατί μέσα της ζούσε και η αρμονία. Δεν είχε μόνο τεράστιες γνώσεις για όλους τους πίνακες, τους ζούσε σε ανθρώπινο επίπεδο διότι ήξερε κάθε λεπτομέρεια σαν να είχε συζητήσει με κάθε ζωγράφο την ώρα που δημιουργούσε το έργο του. Έτσι ζούσε βιωματικά όλο το εικαστικό έργο της Ανθρωπότητας. Αλλά δεν ήξερε πώς να το πει στην Αθώα χωρίς να τρομάξει.