Δεν πρέπει να εξετάζουμε το θέμα του πολέμου στη Λιβύη με έναν ουδέτερο τρόπο, διότι αυτή η κίνηση μπορεί να προκαλέσει ακόμα και κόστος, όχι μόνο πολιτικό μάλιστα. Το θέμα της Λιβύης συσχετίζεται άμεσα με την ελληνική ΑΟΖ. Επειδή έχουμε αργήσει εδώ και χρόνια να ανακηρύξουμε την ΑΟΖ λόγω φοβιών, τώρα αναζητούμε ένα συμμαχικό πλαίσιο για να περάσουμε στο επόμενο στάδιο. Σίγουρα με την τεμάχιση των θαλάσσιων οικοπέδων έχουμε καταφέρει να προσελκύσουμε ισχυρές πετρελαϊκές εταιρείες, όπως την Total από Γαλλία, την Repsol από Ισπανία και την ExxonMobil από Αμερική, αλλά πρέπει τώρα να συνεχίσουμε τη στρατηγική μας και να περάσουμε στη υλοποίηση των οριοθετήσεων, ειδικά τώρα που καταφέραμε να φέρουμε εις πέρας και το θέμα του αγωγού φυσικού αερίου East Med με τις νέες μας συμμαχίες που πέρα από την Κύπρο, αγγίζουν δυναμικά και την Ιταλία και το Ισραήλ. Διότι αποδείξαμε ότι η Τουρκία ήταν τελικά ανίκανη να μας εμποδίσει όσο και να το ήθελε. Άλλωστε τα οικονομικά της προβλήματα δεν της δίνουν και πολλά περιθώρια σε επίπεδο στρατηγικής. Είναι λοιπόν σημαντικό να ενισχύσουμε τη σχέση μας με τη Λιβύη και να δούμε ότι η καλύτερη προσέγγιση δεν είναι να παραμείνουμε ουδέτεροι, αφού ξέρουμε ότι η Τουρκία κυριολεκτικά εκβιάζει την κυβέρνηση της Λιβύης που θέλει να παραμείνει στην εξουσία και πολεμά μετωπικά την αντιπολίτευση,  γιατί θέλει στη Λιβύη να πάρει πόντους και με το θέμα της τρομοκρατικής οργάνωσης Daesh και με την παλιά νοσταλγία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην περιοχή.  Δεν υπάρχει κατά συνέπεια κανένας λόγος να μην είμαστε δυναμικοί πάνω στη μεσογειακή σκακιέρα. Ας ενισχύσουμε τις δυνάμεις σε διπλωματικό επίπεδο με περισσότερη στρατηγική για να προστατέψουμε τα εθνικά συμφέροντά μας και ταυτόχρονα να βοηθήσουμε έναν λαό που υποφέρει από τις πιέσεις που δέχεται από την Τουρκία. Είναι το πρέπον για την εξωτερική μας πολιτική, διότι η Λιβύη έχει να παίξει έναν ρόλο στη μεσογειακή στρατηγική.