Ο αετός του είχε αφήσει το φτερό του για δύο λόγους. Ήθελε να γράψει για την ιστορία τους και ήθελε να τραγουδά αυτά που γράφει. Ήταν μια κίνηση αλλά είχε δύο σκοπούς. Όμως από την αρχή είχε καταλάβει ότι του είχε δώσει το είναι του και όχι μόνο αυτό που είχε. Μόνο μετά κατάλαβε τη γενναιοδωρία του.
Άρχισε να γράφει για όλα όσα είχε δει και γρήγορα κατάλαβε ότι το φτερό τον βοηθούσε να έχει έναν ποιητικό λόγο. Κάθε πρόταση που έγραφε μεταμορφωνόταν σε στίχους. Αρχικά πίστεψε ότι ήταν μία σύμπτωση. Μετά είδε ότι δεν άλλαζε την ουσία της γραφής του αλλά ταυτόχρονα την ομόρφαινε. Έτσι σιγά σιγά αντιλήφθηκε την αξία του δώρου του αετού. Του είχε δώσει την δυνατότητα της αετίσιας γραφής. Δεν αναζητούσε τους στίχους, αυτοί ερχόντουσαν χωρίς να το ζητά. Όταν είχε πια συνηθίσει την ικανότητα του φτερού του αετού αποφάσισε να πει για τις ξεχασμένες ιστορίες, αυτές τις αθώες που είχε καταπατήσει η λήθη. Τότε είδε το χρώμα του φτερού να αλλάζει και να γίνεται όλο και γαλάζιο. Κάθε λέξη δεν ήταν πια μαύρη αλλά είχε το χρώμα του ουρανού. Αυτό ήταν το άλλο δώρο του αετού. Θα μπορούσε με το φτερό να καταγράφει τα ουράνια σχήματα που δεν είχαν ξεχάσει απολύτως τίποτα γιατί είχαν δει τα πάντα. Έτσι ξεκίνησε να γράφει το έπος του ανύπαρκτου λαού. Ήθελε και αυτός να ζήσει ξανά μετά από τόσους αιώνες λήθης. Ένιωθε μέσα του την ανάγκη της επαναφοράς της μνήμης. Το επικό ύφος ήταν το δώρο του αετού. Κι έτσι όταν κατάφερε να το χειριστεί ολοκλήρωσε την αετίσια επιθυμία. Έγινε από τους πιο περίφημους στο λαό του και όλοι όταν τον άκουγαν έκλαιγαν για την οδύνη που είχε περάσει αυτός ο ανύπαρκτος λαός αλλά μετά καταλάβαιναν όλοι ότι ήταν η ίδια τους η ξεχασμένη συλλογική μνήμη. Έτσι το φτερό του αετού έγραφε την ιστορία τους αλλά και το μέλλον τους. Όταν το συνειδητοποίησαν άρχισαν την Επανάσταση.