Μια φορά κι έναν καιρό στο δάσος της μνήμης βρέθηκε ένας μικρός άνθρωπος. Αγαπούσε τόσο πολύ τη φύση που κανένα ζώο και κανένα φυτό δεν τον τρόμαζε. Ήξερε πως ήταν όλα δώρα και αυτά ένιωθαν μέσα του την αγάπη της Ανθρωπότητας. Αυτή η ικανότητά του είχε κάνει μεγάλη εντύπωση στον αετό κι έψαξε να τον συναντήσει. Παρόλο που ήταν τόσο μικρός το αετίσιο μάτι δεν άργησε να τον εντοπίσει. Έτσι πέταξε γρήγορα πάνω του. Ο μικρός άνθρωπος όχι μόνο δεν φοβήθηκε αλλά τέντωσε το αριστερό του χέρι για να ξαποστάσει. Ο αετός το κατάλαβε και πήγε ακριβώς εκεί αλλά ταυτόχρονα έσκυψε λίγο το κεφάλι του για να είναι στο ίδιο ύψος. Έτσι άρχισαν να συνομιλούν στην αετίσια γλώσσα. Ο αετός κατάλαβε ότι ήταν διαφορετικός και του έκανε δώρο ένα φτερό. Όταν έμαθε το λιοντάρι για εκείνη την παράξενη συνάντηση θέλησε και αυτό να τον συναντήσει. Ούτε για αυτό ήταν δύσκολο να τον εντοπίσει γιατί το άρωμα του μικρού ανθρώπου ήταν χαρακτηριστικό. Τη στιγμή που βρέθηκαν ο μικρός άνθρωπος κάθισε πάνω στη γη σαν να ήταν ένα λουλούδι λευκό και αυτό παραξένεψε το λιοντάρι που είχε συνηθίσει να βλέπει τους πάντες να τρέχουν μόλις το έβλεπαν. Ξάπλωσε και αυτό γύρω από τον μικρό άνθρωπο και του είπε για τα μυστικά του δάσους. Αυτός το άκουγε προσεκτικά και ποτέ δεν το διέκοπτε. Απαντούσε μόνο στις ερωτήσεις του κι έτσι το λιοντάρι αντιλήφθηκε πόσο σοφός ήταν. Αυτός ήταν ο λόγος που έπρεπε να συναντήσει τον Χαμαιλέοντα. Εκείνος καθόταν πάνω σ’ ένα ψηλό δέντρο και ο μικρός άνθρωπος σκαρφάλωσε για να του μιλήσει για τις συναντήσεις που είχε να κάνει. Τον ξάφνιασε η πολυχρωμία του αλλά δεν τα έχασε αφού ήταν σαν να έβλεπε ένα ζωντανό ουράνιο τόξο. Έτσι τέντωσε το δεξί του χέρι κι ακούμπησε με τον δείκτη του το δάκτυλο του Χαμαιλέοντα. Η βραδύτητα της κίνησής του εντυπωσίασε τον Χαμαιλέοντα και συνειδητοποίησε ότι ήταν έτοιμος να γίνει μαχητής φωτός έτσι του έδωσε από το αόρατό του χρώμα. Ο μικρός άνθρωπος βγήκε από το δάσος της μνήμης για να μιλήσει στους άλλους με τα τρία του δώρα.