– Δεν ξέρω πώς έγινε… Είχε αρχίσει να βρέχει… Αλλά δεν δώσαμε σημασία σε αυτό το θαύμα της φύσης… Είχαμε ξεχάσει πόσο σπάνιο ήταν… Μόνο ένας κεραυνός ήρθε να φωτίσει το σκοτάδι μας. Εκείνη τη στιγμή είδαμε την πραγματική κατάσταση… Ήμασταν μόνοι και περικυκλωμένοι. Τίποτα δεν μπορούσε να μας σώσει από την τελική επίθεση. Τουλάχιστον αυτό καταλάβαμε εκείνη τη στιγμή. Είχε εξαφανιστεί το γαλάζιο του ουρανού… Μετρούσαμε τα λεπτά πριν ακούσουμε την έφοδο του εχθρού.  Δεν βλέπαμε ούτε στα πέντε μέτρα. Αγκαλιαστήκαμε μία τελευταία φορά. Είχαμε επιλέξει να πεθάνουμε μαζί. Και αυτό ήταν το μόνο που είχε σημασία. Ήταν αλήθεια λοιπόν.