-Περπατούσαμε αργά γιατί θαυμάζαμε τη θέα. Όλο αυτό το πράσινο της φύσης γέμιζε την ψυχή μας. Αλλά δεν έφτανε… Κάτι μας έλειπε. Και ξέραμε ακριβώς τι… Ήταν το δάσος της μνήμης… Έτσι το είχαμε ονομάσει πριν χρόνια… Γιατί ξέραμε τι έκρυβε μέσα του… Αλλά ποιος άλλος θα μπορούσε να το μάθει; Ποιος θα τολμούσε να παραβιάσει τον λεγόμενο ιδιωτικό χώρο για να βρει τα σπασμένα κομμάτια της ιστορίας; Τα πράγματα ήταν απλά. Τουλάχιστον αυτό ήθελε να σκεφτούμε το σύστημα. Δεν ήταν η αλήθεια όμως. Διότι η ουσία ήταν πιο περίπλοκη. Το ίδιο το δάσος μας το έδειχνε ακόμα κι αν η σήμανση δεν επαρκούσε. Ακόμα και ο ήλιος δυσκολευόταν να μπει μέσα στο δάσος. Ήταν τόσο πυκνό… Σαν να ήταν ένα κλειστό βιβλίο. Μια μέρα όμως, βρήκαμε τον σελιδοδείκτη…