Αυτά τα κομμάτια του χρόνου

που ήταν οι άνθρωποι

δεν άφηναν ίχνη

παρά μόνο στο χαρτί

και στο καναβάτσο.

Η αποδοτικότητα του καλλιτέχνη

προερχόταν από την τέλεια γνώση του τού χρόνου

γιατί στην απομόνωση

ή στο εργαστήρι

ο χρόνος ξαναδημιουργήθηκε.

Η νοητική εικόνα

της ομοιόμορφης πραγματικότητας

κυλούσε έξω από τη φυλακή

σαν λευκό χέρι

μέσ’ απ’ τα μαύρα κάγκελα.