Αυτό που ζούσαν μέσα στη Σπανιοθήκη κατάλαβαν ότι ήταν το δώρο της ζωής. Εκεί που νόμιζαν ότι είναι εντελώς απομονωμένοι σ’ ένα κόσμο εντελώς ανώνυμο όπου κυριαρχούσε μία κοινωνία της λήθης, είχαν ανακαλύψει ότι ήταν μόνο μία ψευδαίσθηση κι ότι η βαθιά αλήθεια ήταν εντελώς διαφορετική. Αυτό άγγιζε τόσο την ψυχή τους που τα μάτια της άρχισαν να δακρύζουν. Ήταν λοιπόν αλήθεια. Υπήρχε και αυτός ο κόσμος ακόμα κι αν ήταν σπάνιος. Είχε όμως την ικανότητα να βρεθεί στο ίδιο σημείο όταν υπήρχε ανάγκη. Έτσι ένιωσαν σαν μουσικά όργανα που έπαιζαν μόνα τους γιατί ποτέ δεν είχαν δει άλλα, μόνο που τώρα ανακάλυπταν ολόκληρη ορχήστρα και μάλιστα φιλαρμονική. Τόσα χρόνια νόμιζαν ότι ήταν παράξενοι κι ότι ήταν διαφορετικοί με έναν περίεργο τρόπο για τους άλλους. Ήταν απλώς ότι δεν ανήκαν σε αυτήν την κοινωνία. Και τώρα έβλεπαν επιτέλους τον ρόλο τους μέσα στην Ανθρωπότητα.