Είχε αλλάξει εντελώς το πρόσωπο του Γιώργου, τώρα ήταν γεμάτο χαρά…

– Σπάνια μου στέλνει ανθρώπους… Πρέπει να είστε ειδική περίπτωση.

*Άλλη πάστα…

*Δεν άλλαξε το ύφος του…

*Γιατί να το αλλάξει;

Τους φάνηκε αστείο να του πουν ότι ήταν Δίκαιοι κι έψαχναν κάτι να πουν.

Τελικά μίλησαν.

– Προσέχουμε και τα ξεχασμένα βιβλία…

– Σαν εμένα…

– Δεν είστε ξεχασμένο βιβλίο!

– Εννοούσα ότι κι εγώ τα προσέχω… Αλλά τώρα που το λέτε βέβαια, μπορεί να είναι και ο λόγος που σας έστειλε. Σίγουρα μοιάζω με ξεχασμένο βιβλίο πάνω σ’ ένα ράφι… Εδώ τουλάχιστον τα βιβλία μου δεν είναι ποτέ μόνα τους.

– Να σας κεράσω;

– Όχι, όχι, δεν θέλουμε να ενοχλήσουμε.

– Τότε περιμένετε.