Όσοι λένε ότι ξαφνιάστηκαν με την απόφαση της Τουρκίας να μετατρέψει την Αγία Σοφία σε τζαμί, μάλλον έχουν ξεχάσει ότι από το 2012 υπήρχαν κινήσεις φανατικών ισλαμιστών που ήθελαν πάση θυσία αυτήν την πράξη βαρβαρότητας. Δεν υπολόγιζαν καθόλου την απόφαση της Unesco του 1985 να συμπεριλάβει τέσσερις ιστορικές ζώνες της Κωνσταντινούπολης στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Κι αυτή η αδιαφορία παρόλο που φαίνεται παράλογη σε όσους δεν εξετάζουν τις λεπτομέρειες, έχει βάση με την έννοια ότι συμπεριλήφθηκε και τζαμί μαζί με την εκκλησία της Αγίας Σοφίας που ήταν μουσείο από το 1934 λόγω της θεσμικής απόφασης του Κεμάλ. Άρα δεν υπάρχει κάποιο τεχνικό πρόβλημα απόρριψης ειδικά αν η πρόσβαση σε όλους παραμένει εφικτή, ειδικά αν η κάλυψη των Χριστιανικών στοιχείων είναι αναστρέψιμη παραδείγματος χάρη με φωτισμό ή ακόμα και με κουρτίνες. Το 2013 η ισλαμική κυβέρνηση άρχισε την πολιτική της φθοράς της απόφασης του 1934 μέσω διεξαγωγής μουσουλμανικών προσευχών. Και αυτός ο τρόπος ακολουθούσε την τακτική του προχωρώ όσο με παίρνει. Έτσι ανάλογα με τις αντιδράσεις των άλλων προσαρμοζόταν και γινόταν άλλοτε επιθετική άλλοτε παθητική. Όμως ο στόχος παρέμενε ο ίδιος έτσι η κυβέρνηση προετοίμαζε το έδαφος της αλλαγής με τρόπο όλο και πιο δυναμικό λόγω της ανόδου του ποσοστού των ισλαμιστών ψηφοφόρων. Αυτό το φαινόμενο επιδεινώθηκε μετά το αποτυχημένο putsch του 2016. Έτσι το 2019 άρχισε να λέει ο δικτάτορας ότι είχε έρθει η ώρα της μεγάλης αλλαγής. Έπρεπε όμως να ξεπεράσει την απόφαση του 1934 και αυτό γινόταν μόνο μέσω της δικαιοσύνης ακόμα και αν αυτή δεν ήταν ακριβώς ανεξάρτητη. Αυτό το εμπόδιο σταμάτησε να υπάρχει τον Ιούλιο το 2020. Κατά συνέπεια ο δικτάτορας έβγαλε αμέσως προεδρικό διάταγμα που επέτρεπε την επίσημη αλλαγή του καθεστώτος του μουσείου. Εδώ και πάλι όσοι λένε ότι σκέφτεται μόνο το 1453 ο Erdogan μάλλον ξέχασαν ότι ο Menderes έβαλε ξανά τον ισλαμικό διάκοσμο που είχε βγάλει ο Kemal, λόγω της εποχής των 500 ετών της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης. Βλέπουμε λοιπόν ότι αυτή η θεσμική εμμονή οφείλεται στο γεγονός ότι θέλουν να επιβεβαιώσουν σε όλους ότι πρόκειται για τουρκικό έδαφος. Αυτή η πράξη βαρβαρότητας είναι το πρώτο στάδιο της αναθεώρησης των κεμαλικών δεδομένων. Η ακύρωση της απόφασης του 1934 μπορεί να προετοιμάζει την ακύρωση της αλλαγής του ονόματος του 1930 αλλά και της μετακίνησης της πρωτεύουσας το 1923 ειδικά αν σκεφτούμε την επέτειο που ετοιμάζει η Τουρκία το 2023. Δεν υπάρχει τίποτα το αψυχολόγητο όλα είναι εφαρμογή οράματος. Ας σοβαρευτούμε λοιπόν κι ας εξετάσουμε επιτέλους στρατηγικά το θέμα.