Μετά τον θάνατο του Ανδρόνικου Α΄ Κομνηνού όλοι σκέφτηκαν ότι είχε έρθει το τέλος της Δυναστείας των Κομνηνών… Αυτό το αίσθημα έγινε πραγματικότητα με τον θάνατο του υιού του συναυτοκράτορα Ιωάννη. Έτσι το 1185 σφράγισε το τέλος διότι τότε τυφλώθηκε και ο Μανουήλ. Είχε όμως προλάβει πριν εξαφανιστεί να αποκτήσει τον Αλέξιο το 1182 και τον Δαυίδ το 1184. Τότε αυτοί οι δύο επιζώντες κατάφεραν να ξεφύγουν στον Πόντο. Εκεί κατόρθωσαν να περιμένουν την κατάλληλη εποχή υπό την προστασία της περίφημης βασίλισσας της Γεωργίας, διότι η Ταμάρ ήταν η θεία τους. Οι δύο μικροί θα ζούσαν τα επόμενα χρόνια χωρίς να αντιληφθούν την σημασία της ύπαρξής τους. Αλλά οι Κομνηνοί είχαν επιστρέψει στην πατρίδα της καταγωγής τους, για να ζήσει το φαινόμενο του φοίνικα. Από τις στάχτες μιας δυναστείας θα έπλαθαν την ιστορία μιας αντίστασης που κανείς δεν είχε υπολογίσει λόγω του τρομαχτικού τέλους. Ήταν όμως η μέγα αρχή.