Κυριακή: Ήθελα να σου πω κάτι…
Ιωάννης: Πες μου, μη διστάζεις… Αφού βλέπεις πόσο διαφορετικός είμαι πια με όλες αυτές τις νέες γνώσεις για το βαθύ παρελθόν…
Κυριακή: Τους νιώθω πολύ περισσότερο μέσα μου…
Ιωάννης: Πες μου περισσότερα…
Κυριακή: Να βλέπεις το να τους φαντάζομαι όλους μαζί στον Πόντο μετά την Άλωση μου προκαλεί και λύπη και αγάπη.
Ιωάννης: Αποφάσισαν να είναι μαζί έως το τέλος.
Κυριακή: Αυτό δεν είναι μια απόδειξη ότι ένιωθαν μέσα τους τον ίδιο Ελληνισμό;
Ιωάννης: Μόνο που το λες έτσι, ανατριχιάζω.
Κυριακή: Παλιά θεωρούσα ότι απλώς επέζησαν μετά το τέλος και τώρα αντιλαμβάνομαι ότι πάλεψαν μαζί, ότι έζησαν μαζί κι ότι πέθαναν μαζί.
Ιωάννης: Δεν ήταν μόνο ένα τραγούδι…
Κυριακή: Όχι, όχι δεν ήταν μόνο αυτό…Ήταν μια δικέφαλη ψυχή…
Ιωάννης: Κι εμείς το αγνοούσαμε…